In: Pathé ArenA, Amsterdam; Cinerama, Rotterdam; Metropole, Den Haag; Euro Cinema, Eindhoven; Camera, Groningen

Keurige taboes voor middelbare vrouwen

Door DANA LINSSEN
De naam van het ingedutte Noord-Amerikaanse stadje Loblolly by the Sea klinkt als een slaapliedje. Er wonen vooral dames van middelbare leeftijd die alle kansen die het leven voor ze in petto had voorbij hebben laten gaan, en een enkele heer die na zijn scheiding helemaal onthand is. Hij was waarschijnlijk met de enige daadkrachtige vrouw uit het dorp getrouwd. De hoofdpersonen van The Love Letter zijn onappetijtelijk, omdat hun neuroses zo clichématig en mat zijn. Ze rennen en rijden en fietsen allemaal te hard, want ze zijn allemaal op de vlucht.

"Ze leeft emotioneel celibatair", zegt een geremde psychologiestudente bewonderend over spil van de gebeurtenissen Helen MacFarquar (Kate Capshaw, de echtgenote van Steven Spielberg, wiens productiemaatschappij Dream Works de film initieerde). Maar eigenlijk is ze emotioneel gecastreerd en daar kan zelfs een geheimzinnige liefdesbrief geen verandering in brengen.

Die liefdesbrief, daar draait het allemaal om. Hij zit op een dag bij de post, of misschien is hij uit een van de antiquarische boeken gevallen in de tweedehandsboekwinkel waar de film zich grotendeels afspeelt. Wie hem leest, wordt vanzelf verliefd.

Als een estaffettestokje met een eigen wil gaat de brief van hand tot hand, en zou zo een hoop verwarring moeten zaaien. Niemand weet wie de afzender is en eigenlijk weet ook niemand wie de aangeschrevene is, maar iedereen die de brief leest voelt vlinders.

The Love Letter is een interessante paradox. Even vluchtig als de brief zijn weg door Loblolly vindt, is de romantische komedie die er omheen werd geschreven, een genre dat eigenlijk niet kan bestaan zonder de overtuiging dat de grote romantische liefde bestaat. Maar in Loblolly is niemand tot echte passie in staat (alleen brandweerman Tom Selleck mag naar opera luisteren).

In Loblolly worden ze alleen verliefd als ze weten dat ze bemind worden. Veiliger kan het niet. Maar daar wil de film helemaal niet over gaan. Ook de seksuele `taboes' die zogenaamd worden aangestipt, zijn zo keurig en begrijpelijk dat niemand er over zal vallen. Er is wat damesliefde is het spel en daar is niet Ellen DeGeneres bij betrokken, die buiten haar vertrouwde sitcom een houterige indruk maakt. En er ontstaat een snel opbrandende romance tussen Capshaw en een jongen die haar zoon zou kunnen zijn.

Het zijn typisch van die dramaturgische ingrepen die Hollywood bedenkt om actrices die de dertig zijn gepasseerd aan het werk te houden, maar vooral niet te dramatisch mogen zijn, want dat zou de doelgroep eens kunnen afschrikken