In: Cinecenter, Amsterdam; Lantaren/Venster, Rotterdam

Pubers kijken film en slaan op tilt

Door HANS BEEREKAMP
Het leven volgde de kunst weer eens. In april vorig jaar, twee dagen na de première van de onafhankelijke Amerikaans-Japanse productie Pups, schoten twee jonge pubers in Littleton hun wapens leeg op het schoolplein.

Dat maakt van Pups, de tweede speelfilmregie van een Engelse psycholoog in Los Angeles die clips maakt en zichzelf ASH noemt, nog geen profeet, ook al gaat zijn film over een jongen van dertien die samen met een even oud vriendinnetje een bank tracht te beroven. Wat beweegt een kind om de revolver uit het nachtkastje van zijn moeder te pakken en vervolgens personeel en bezoekers van een bank te gijzelen? Het antwoord van ASH wijkt niet wezenlijk af van dat van degenen die Hollywood de schuld gaven: het kind heeft gewoon te veel films gezien en imiteert klakkeloos het enige gedrag dat hij begrijpt.

Zelfs als je die analyse zou willen delen, dan is Pups nog steeds een naar en hypocriet filmpje. ASH verzuimt namelijk om het schrijnende verschil te benadrukken tussen fictie en realiteit, zoals bij voorbeeld Michael Haneke dat deed in Benny's Video. In plaats daarvan stapelt hij in Pups cliché op cliché, met inbegrip van stereotypen als de verbitterde oorlogsveteraan (invalide geworden in de Golfoorlog!), de stoïcijnse Indiaan, de vaderlijke onderhandelaar (Burt Reynolds) en de tragische ontknoping. Zelfs Tarantino biedt aanzienlijk meer reflectie en vervreemding in zijn analyse van geweld en de media dan ASH. Maar de debuterende Cameron Van Hoy en vooral de snel volwassen wordende Mischa Barton (eerder te zien in rolletjes in Notting Hill en The Sixth Sense) doen hun werk voortreffelijk: beide kinderen verschaffen Pups zijn enige geloofwaardigheid. ASH is een ernstig geval van pot en ketel. Hoe komt dat pistool eigenlijk in dat nachtkastje?