In: 97 theaters. Originele versie in: Tuschinski, Amsterdam.

De disneyficatie van Poeh

Door DANA LINSSEN
Winnie de Poeh is een ingewikkeld geval voor Disney. Het mediaconglomeraat bezit sinds enige tientallen jaren de rechten van de knuffelige beer met maar een klein beetje verstand en langzamerhand is zijn portret zoals dat in de jaren twintig door Ernest H. Shepard bij de oorspronkelijke verhalen van A.A. Milne werd getekend, volkomen gedisneyficeerd.

Dat wil zeggen: lekker bol buikje, het rode vestje kittig kort, een kinderglimlach en lollige ronde oogjes. Toch zijn de animatoren die zich tot nu toe bemoeid hebben met Poehs filmrollen opmerkelijk trouw aan de originele boeken, en vooral aan Shepards tekeningen. Van alle Disney-figuren is Poeh dus gelukkig ook het meest zichzelf gebleven. Er verschenen tot nu toe twee Poeh-animatiefilms die min of meer de status van echte speelfilm verdienden (en in Nederland alleen op video verkrijgbaar zijn): Het grote verhaal van Winnie de Poeh (1977) en De meest verre tocht van Winnie de Poeh (1997). Daarnaast produceerde Disney ook een televisieserie en een aantal kortere videofilms, die duidelijk door een B-keuze aan tekenaars werden vervaardigd.

Teigetjes film (The Tigger Movie; gelukkig ook in één theater in niet-nagesynchroniseerde versie te zien) is het regiedebuut van de bij Disney onder meer als storyboarder geschoolde Jun Falkenstein. De film heeft dat "het-leuke-van-Teigetjes-is-dat-ik- de-enige-ben"- buitenbeentje uit de avonturen van de dieren in het Honderd Bunderd Bos als hoofdpersoon. Volgens de wetten van de Disney- familiefilm draait vervolgens alles om de eenzame Teigetje die zo graag met iemand wil stuiteren en dan op zoek gaat naar zijn familie.

Teigetje was door de manier waarop hij getekend was in de twee voorgaande films al een beetje een vreemde eend in de bijt. Shepard had het woeste beestje ook maar in hele dunne lijntjes opgezet alsof hij niet helemaal goed raad wist met zijn springerige natuur, met als gevolg dat de Disney karaktertekenaars vrij spel hadden om het dier opnieuw uit te vinden. Teigetjes film is dan ook meer Disney en minder Milne. Van de subtiele karakteriseringen en bizar-filosofische toon die zo kenmerkend zijn voor de Winnie de Poeh-verhaaltjes klinkt alleen nog een echo door. Maar die is nog steeds sterk genoeg om voor een humoristisch en onderhoudend eindresultaat garant te staan. Met name de Broadway- scène waarin Teigetje de kunstgeschiedenis naar zijn hand zet, en Michelangelo, Rodin, Picasso en Dali tot zijn familie droomt, is vertederend.