In: 10 theaters

Sentimentele komedie in de afkick-kliniek

Door DANA LINSSEN
Suiker, sigaretten en soaps zijn oké. Zelfs in grote doses. En daarom zeulen de bewoners van afkickcentrum Serenity Glen met enorme plastic zakken lollies, zuurtjes, toffees en bubblegum over het terrein.

God, gospels en gemberkoekjes willen ook nog wel eens helpen om van de drank, de pillen en de cocaïne af te blijven. En dan lopen er ook nog seksverslaafden rond. Maar die worden zo vaak door de camera met hun blote billen in de lift betrapt, dat het erop lijkt dat zij voor de medisch-therapeutische staf onder aanvoering van psychiater Steve Buscemi ("Ik ben een alcoholist, een gokker en een dwangmatige leugenaar") niet de hoogste prioriteit hebben.

Het lijkt gemakkelijk om van een afkickkliniek het toneel te maken voor een tragikomedie. De conflictsituaties (ongelukkige jeugd, junkies die ontkennen dat ze verslaafd zijn, alcoholisten die maar niet van de drank af kunnen blijven en zij die dat na een zes-, zeven- of tien-stappen plan wel kunnen) en de grappig bedoelde personages (valse Duitse nicht met hippe bril en klein hartje, punkie junkie met dito klein hartje en ruwe bolster sportkampioen met, inderdaad, klein hartje) lijken voor het oprapen te liggen. De regisseuse van 28 Days (de duur van de wonderkuur) is voldoende vakvrouw (Betty Thomas maakte uiteenlopende humoristische films als Dr.

Dolittle, Private Parts en The Brady Bunch Movie) om van al die voorgekookte ingrediënten iets verteerbaars te brouwen. Maar wel erg licht verteerbaar. 28 Days is een viergangensuikerspin, alle smaken zitten erin en je hoeft na afloop nauwelijks kruimels uit je mondhoeken te vegen.

Het solipsistische, door alcohol geregeerde wereldje van hoofdpersoon Sandra Bullock is even effectief in beeld gebracht als de voorspelbare afscheids- en overdosisscènes verderop in de film. Zwiept de camera eerst in een delirische roes door nachtclubs en bars, later is de fotografie statisch en ingetogen, zodat niets de aandacht afleidt van de Kleenex-momenten. Echt snotteren wordt het trouwens nooit. Voor de hand liggende gebeurtenissen als het soap-afscheid van Bullocks kamergenote zijn echter schaamteloos en heerlijk sentimenteel. Maar het blijft allemaal een beetje een kwestie van je staat erbij en je kijkt ernaar.

Bullock kan onverwacht aardig uit de weg met de scherpe oneliners die zij door scenarioschrijfster Susannah Grant (Erin Brokovich) in de mond kreeg gelegd. Haar rol wordt nergens zo scherp dat het riskant zou zijn voor haar imago van frisse, opgeruimde meid, maar geeft haar wel genoeg speelruimte om net iets brutaler, iets onaangenamer en iets vileiner te zijn dan doorgaans. In de bijrollen valt natuurlijk Steve Buscemi op als de kettingrokende psychiater Cornell. Maar dat komt vooral omdat zelfs de anti-typecasting van Buscemi als vertegenwoordiger van verstand en gezag toch nog een tamelijk leep resultaat heeft.