In: 51 theaters

Gewone hetero's, koddige homo's

Door HANS BEEREKAMP
Zelfs Hollywood kan niet meer ontkennen dat homoseksualiteit deel is gaan uitmaken van de alledaagse werkelijkheid van bijna iedereen in de westerse wereld.

Het heeft dus geen zin meer het lijden en de schuldgevoelens van de eeuwige buitenstaander te benadrukken in filmscenario's. En toch zal en moet er verschil zijn. Een voorlopige oplossing biedt het genre van de comedy of errors, waartoe het onhandige bioscoopdebuut van televisieregisseur Damon Santostefano, Three to Tango, behoort.

In dit stramien bestaat de wereld uit twee soorten mensen: gewone heteroseksuelen en buitengewoon koddige homo's en lesbiennes. De laatsten tref je vooral aan in artistieke beroepen, en dienen hoofdzakelijk om het leven van de rest van de mensheid wat meer fleur te geven. Een machtige zakenman (Dylan McDermott) die een museum in Chicago wil laten opknappen, nodigt twee architectenbureaus uit voor een concours, en gaat er bij de minste aanleiding voetstoots vanuit dat de partners van het ene bureau ook wel hun leven samen zullen delen. Dus is de aantrekkelijkste van het stel (Matthew Perry) zeer geschikt om zijn minnares (Neve Campbell) te chaperonneren en bespioneren. Een belangrijke opdrachtgever mag je niets weigeren en door nog meer misverstanden wordt Perry ineens uitgeroepen tot Homo van het Jaar. Driemaal raden hoe dat afloopt: de echte liefde, dus tussen een man en een vrouw, zegeviert. Three to Tango doet zijn uiterste best politiek correct te blijven, maar ook in dat opzicht is Santostefano niet erg gewiekst. Het idee om scream queen Campbell, het schichtige meisje van hiernaast dat meestal met verwarde haren en gescheurde kleren seriemoordenaars weet te ontwijken, nu de rol van een fatale en onweerstaanbare onafhankelijke kunstenares te geven, verdient evenmin de hoofdprijs voor intelligente casting. Haar liefde voor de pseudo-homo bloeit op na het gemeenschappelijk nuttigen van een bedorven tonijnsandwich, dat is in deze film het toppunt van humor. Misselijk is de kijker dan allang, van de hypocrisie van een heel fout filmpje, zonder enig gevoel voor verhoudingen. Zelfs Chicago werd grotendeels nagebouwd in Toronto.