In: Rialto, Amsterdam; Lantaren/Venster, Rotterdam

Plateauzolen en apenhaar op de Faerøer eilanden

Door BIANCA STIGTER
Toeristen die de Faerøer eilanden bezoeken zullen meestal een verhevigde versie dragen van de kleding van de bewoners van dit bij Denemarken horende groepje eilanden tussen Schotland en IJsland: nog stevigere schoenen, nog winddichtere jassen, nog warmere truien om het gure klimaat tijdens lange wandelingen te trotseren.

Zo niet Rannvá en Barba, twee meisjes van in de twintig die zelfs in een metropool nog zouden opvallen. Alle modieuze excessen uit de twintigste eeuw, van plateauzolen uit de jaren zeventig tot een kapsel uit de jaren twintig hebben op hun lichamen een plaats gevonden; het is alsof ze samen een hele rommelmarkt hebben aangetrokken. Maar het is toch hun kleding die de meisjes aan het eiland bindt. Ze spreken Frans tegen de hotelhoudster en Engels tegen elkaar, maar al snel blijkt dat Rannvá en Barba geen toeristen zijn. Ze zijn op de eilanden geboren, ze zijn gevlucht en ze zijn weer teruggekomen. Zie maar hoe we veranderd zijn, lijkt elk buitenissig stuk stof te schreeuwen. Nuffig staan de dames tegenover de zo alom tegenwoordige natuur vijandig te wezen. Ze winnen niet. De overvloed aan groenen en grijzen in het kale Faerøer landschap maakt dat hun felle kleuren nooit fel genoeg zijn. Toch verliezen ze ook niet, zo opvallend zijn die kleuren weer wel.

Bye Bye Blue Bird is de tweede speelfilm van de van de Faerøer afkomstige Katrin Ottarsdóttir. De film werd begin dit jaar op het International Film Festival Rotterdam bekroond met een van de drie VPRO Tiger Awards. Ottarsdóttirs inventieve, nu eens hilarische, dan weer melancholieke patstelling tussen de kleuren van het landschap en die van rebelse meisjes uit de grote stad heeft de vorm van een roadmovie, wat wel grappig is als je weet hoe klein de eilanden zijn.

Als scenarioschrijfster is Ottarsdóttir minder op dreef. De onthullingen over het verleden van de twee heldinnen op het eiland zijn larmoyanter dan de melige toon van de film verdraagt. De heldinnen zijn bovendien niet zo sympathiek dat je ze een goede afloop wenst. Liever dan je in hun zielepijn te verdiepen, zie je dat er uit de koffer weer een nieuwe maffe outfit van apenhaar wordt opgediept om het gras en de zee en de wolken van jetje mee te geven.