Verliefd worden in een supermarkt

Door BIANCA STIGTER
Rien faire gaat over een vrouw die werkloos is en een man die het wordt. Ze hebben veel tijd om achter een karretje in de supermarkt te lopen.

De gangen tussen de schappen worden lanen waarin je kunt dwalen, de teksten op de verpakkingen van zeep en ketchup proza om eindeloos te bestuderen, de prijsverschillen zijn, behalve echt belangrijke informatie, ook nuttig tijdverdrijf. De Franse regisseur Marion Vernoux koos voor haar tweede lange speelfilm een aansprekende, nog niet vaak gebruikte locatie. Eerder schreef ze mee aan het scenario van Vénus beauté (institut) een film van Tonie Marshall die zich afspeelt in een schoonheidssalon. In die film speelde de locatie een belangrijkere rol in het verhaal dan in Rien faire. Maar soms buit Vernoux de mogelijkheden van haar decor wel mooi uit. De man en de vrouw worden verliefd en Venroux laat dat zien door ze met steeds minder spullen bij de kassa te laten aankomen, tot hun wagentjes op een dag helemaal leeg zijn. Maar Vernoux verzon niet genoeg details van deze soort om haar film van saaiheid te redden. Haar afstandelijke, zelfgenoegzame behandeling van deze liefde laat geloven dat ook de minnaars zelf hun liefde saai vinden. Marie en Pierre, allebei redelijk gelukkig in hun gezin, beginnen eerder uit verveling dan uit passie een verhouding, en die zal wel eindigen als een van hen weer werk vindt. Het ligt voor de hand dat dit Pierre eerder zal lukken. De minnaars werkten voor hetzelfde bedrijf, maar Marie stond in het magazijn en Pierre was manager. Vernoux laat zien wat ze met elkaar doen, dat ze winkelen, koffie drinken, elkaar naar huis brengen met de auto, vrijen, een keertje naar het strand gaan. Gelaten brengt Vernoux het in beeld, alsof ze zelfs niet gelooft dat alles veel is voor wie niet veel verwacht. De enige spanning komt van het gezicht van Valeria Bruni Tedeschi, de Frans-Italiaanse actrice waarvan niet te zeggen is of het nu mooi is of lelijk.

Rien faire is als een zon die nooit doorbreekt. De avond valt en dan is alweer vergeten dat daar ooit op gehoopt werd.

Rien faire is veel matter dan bijvoorbeeld Rosetta, de Waalse film van de gebroeders Dardenne over werkloosheid in Wallonië. Voor Rosetta is een baan vinden een zaak van leven en dood, voor Marie en Pierre, wier partners wel werk hebben, niet. Dat maakt Rien faire op een bepaalde manier schrijnender. Niemand hoeft in opstand te komen.