In: 5 theaters

Estafette tussen München en Sevilla

Door DANA LINSSEN
Een oude Spanjaard reist met een urn van Sevilla naar München om zijn vrouw onder haar grauwe geboortehemel te begraven.

Hij draagt de rode lap van een toreador om zijn schouders en als hij aan zijn dode Duitse echtgenote denkt, ziet hij een vitale en verleidelijke flamencodanseres voor zich. Zijn rol werd in het script van Bin ich schön? geschreven nadat Helge Weindler, de echtgenoot en vaste cameraman van maakster Doris Dörrie, in 1996 tijdens de opnamen overleed.

Dörrie's negende film is een gelukkig huwelijk tussen Spaanse duende en Duitse Sehnsucht. Hij gaat over de liefde, maar niet over de Hollywoodliefde, niet over de plastic All You Need is Love- liefde, hoewel de film zelf onmiskenbaar romantisch is. Er lagen twee verhalenbundels van de hand van de maakster zelf (Für immer und ewig en het gelijknamige Bin ich schön?) aan het scenario ten grondslag. Losse, korte en schijnbaar toevallige ontmoetingen werden door haar in een estafettestructuur met elkaar verbonden. Zo is de Duitse handelsreiziger die in een van de eerste scènes een pak billenkoek krijgt van een zwijgzame liftster (Franka Potente uit Lola rennt) als boeteling op weg naar de jaarlijkse processie in Sevilla. In Sevilla ontmoeten ook een bedrogen echtgenote (en de moeder van een drietal dochters die ieder op hun eigen manier op zoek zijn naar liefde en geluk) en haar oude minnaar elkaar en verliest een tienermeisje haar maagdelijkheid om het veel grotere genot van een hippe zonnebril.

De vergelijking tussen Bin ich schön? en het magnifieke Magnolia (eerder dit jaar in Nederland uitgebracht) van Paul Thomas Anderson ligt voor de hand. Niet alleen hebben beide films een fragmentarische opbouw, ook onderzoeken ze allebei vanuit een heel scala aan gezichtspunten thema's als liefdes-, gezins- en vriendschapsverhoudingen, en ook hier is er een zangscène met een cathartisch effect. Dörrie doet dat wat lichtvoetiger dan Anderson, wat vrijblijvender ook. Haar stijl is speels en luchthartig, het hartzeer van haar personages wordt in ironische voice-overs en geromantiseerde herinneringsbeelden gerelativeerd.

Bin ich schön? schuwt het melodrama niet. Maar heeft ook plezierige surrealistische taferelen (helder gefotografeerd door Nederlander Theo Bierkens, die de camera overnam), zoals een wolk die gedragen lijkt te worden door een hand, een overspelige echtgenoot die in wolken zeepsop zijn schuld probeert weg te wassen en de wolken tule van een bruidsjurk die op de achterbank van een gestrande auto voor een onverwachte vriendschap zorgt.

Ondanks haar populariteit in eigen land en de bekendheid die Dörrie sinds haar internationale doorbraak met Mnner (1985) geniet, is Bin ich schön? pas de derde film die in Nederland wordt uitgebracht. Het is een ideale zomerfilm, want ergens tussen München en Sevilla gooi je net als een van de hoofdpersonen je overtollige bagage van je af om met grote hartstocht te genieten van een film die je verliefd laat worden op het verdriet van de liefde.