In: 14 theaters

Roman Polanksi geeft weer een stem aan de duivel

Door DANA LINSSEN
Zijn achternaam betekent 'lopen' in het Italiaans, vertrouwt Dean Corso de mysterieuze vrouw (Polanski's echtgenote Emmanuelle Seigner) toe die hem al vanaf zijn vertrek uit New York naar het vasteland van Europa op de hielen zit. De hoofdpersoon van de nieuwste film van Roman Polanski, The Ninth Gate, is dan ook iemand die een reis te volbrengen heeft.

Johnny Depp speelt deze Dean Corso, een handelaar in oude boeken, die er in vergelijking met zijn recente speelse vertolking van detective Ichabod Crane in Tim Burtons Sleepy Hollow nogal kleurloos uitziet. In opdracht van Boris Balkan (Frank Langella), een arrogante verzamelaar van occulte geschriften waarin de duivel de hoofdrol speelt, gaat hij op zoek naar het originele manuscript van De negen poorten van het schaduwrijk. Het verhaal gaat dat de bezitter van deze zeventiende-eeuwse studie in staat zal zijn het rijk van de duivel binnen te treden.

Ruim dertig jaar na Rosemary's Baby (1968) geeft Polanski de duivel weer een stem in een film, en net zoals in die illustere voorganger en inandere klassiekers van zijn hand als Repulsion (1965) en Le locataire (1976) is hij nog steeds een meester in het oproepen van een onheilszwangere atmosfeer. Toch evenaart The Ninth Gate Polanksi's eerdere films niet. Die duistere sfeer vol complotten, bibliotheken vol geheime kennis, onbetrouwbare beschermengelen en goedmoedige handlangers van de duivel voldoet beslist om je als toeschouwer tot het laatste beeld geprikkeld te houden. Maar de stiekeme overtuiging dat het allemaal echt waar kan zijn - en dat is immers wat paranoia-thrillers en complottheorieën zo onweerstaanbaar maakt - wordt door de film niet gesterkt. Wat dat betreft is The Ninth Gate meer een avonturenfilm, met Lucifer als een van de hoofdpersonen. Het is al mooi genoeg dat Johnny Depp tijdens zijn zoektocht door een archaïsch Spanje en Frankrijk mag trekken en een handvol rare snuiters met een ongewone interesse in het kwaad treft, moet Polanski gedacht hebben. Dat is althans wat hij er in interviews over wil zeggen. De reden dat de Faustiaans aandoende Corso zijn motieven om het manuscript te vinden verlegt van eer en persoonlijk gewin via kennis naar macht, moet echter aan het denken zetten over de ware aard van zijn queeste.

Recensies week 21
Recensies week 20
Recensies week 19