In: 15 theaters

Honkbalrituelen en liefdesperikelen

Door HANS BEEREKAMP
Een volmaakte wedstrijd speelt een werper bij honkbal, wanneer de tegenpartij geen enkel punt scoort. Hij moet daarvoor meer doen dan een voetbalkeeper die geen enkele bal doorlaat. De kunst is om elke keer zo te werpen dat de man aan slag zich verkijkt, een fout slaat, niet slaat, of het laatste honk niet haalt. 'A perfect game' is er een waarin ogenschijnlijk niets gebeurt.

Kevin Costner speelt in zijn derde honkbalfilm, For Love of the Game, een pitcher op leeftijd, die nog een keer vlamt door andere, veelal jongere mannen in toom te houden. Meer dan in Bull Durham en Field of Dreams is For Love of the Game een instructieve film voor Europeanen die niets van het honkbalritueel begrijpen. Er komt maar een enkele wedstrijd in voor, van Costners Detroit Tigers uit tegen de New York Yankees (heilige grond, dat moge duidelijk zijn). Rondom die wedstrijd, die volmaakt zou kunnen worden, is een liefdesfilm in flashbacks gedrapeerd. Want niet alleen staat Costner op het punt afgedankt te worden door zijn team, hij dreigt ook de liefde van zijn leven (Kelly Preston, in het dagelijks leven mevrouw Travolta) kwijt te raken. Bij stukjes en beetjes wordt de voorgeschiedenis ontrafeld, maar die liefdesfilm is veel minder interessant dan de sportfilm: dramatisch mooi door de eenheid van plaats en tijd, en voor wie dat erin wil zien zijn de seksuele connotaties van het niet slaan en geen honk bereiken nogal evident. Soms is For Love of the Game bijna een antropologische documentaire over een ons zo goed als onbekend ritueel. Maar omdat wij de magie van het spel moeilijk kunnen doorgronden, zijn twee uur en zeventien minuten wel erg lang om te kijken naar kromme en lepe ballen, afgewisseld door Costners geprangde gezicht. De zuivere constructie van een potentieel groots filmexperiment wordt bovendien weersproken door de romantische tegenmelodie. Regisseur Sam Raimi (The Evil Dead, Darkman, A Simple Plan) laat zich meer dan ooit kennen als een maker die voor de mainstream van Hollywood heeft gekozen, en een contemplatieve, strakke vorm bezoedelt met clichés uit de Hollywoodkoker. Zo resteert een bizar curiosum, de bleke schaduw van een meesterwerk, dat ook nog eens slecht besteed lijkt aan Europese honkbalbarbaren.

Recensies week 21
Recensies week 20
Recensies week 19