In: 12 theaters

Eerlijk sentiment in tranentrekker van Wes Craven

Door HANS BEEREKAMP
De fans van Wes Craven, als geestelijk vader en regisseur van de filmseries A Nightmare on Elm Street en Scream de ongekroonde koning van de tienerhorror, waren niet erg blij met zijn beslissing eens een film met een serieus onderwerp te maken.

Over Cravens Music of the Heart valt gemakkelijk te schamperen, want het onderwerp is het tegendeel van cool. In 1996 werd Allan Millers documentaire Small Wonders voor een Oscar genomineerd. Die film volgde het East Harlem Violin Program van Roberta Guaspari, een vioollerares die met ondersteuning van coryfeeën als Isaac Stern en Itzhak Perlman, en een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen, gedepriveerde kinderen leert om viool te spelen en hen door op te treden een gevoel van eigenwaarde en discipline laat verwerven. Music of the Heart, de fictieve remake van Small Wonders, met Meryl Streep (op haar beurt voor een Oscar genomineerd) in de rol van Roberta Guaspari, is een betere film dan de documentaire. Merkwaardigerwijs is fictie dit keer authentieker dan de documentaire werkelijkheid, vermoedelijk omdat Craven de potentiële sentimentaliteit en het risico van goedkoop effectbejag doorziet. Hij brengt de papieren zakdoekjes zelfs gewoon in beeld, en maakt van Guaspari een helemaal niet zo erg aardige vrouw, die er niet voor terugdeinst om de tranenfactor te manipuleren. Teneinde aangenomen te worden als vioollerares, brengt ze haar eigen zoontjes in stelling, die met hun kindergezichten de sollicitatiecommissie plat spelen. Streep is op haar sterkst wanneer ze ontdekt dat kinderen in East Harlem niet zitten te wachten op positieve discriminatie, en haar het meest waarderen als ze streng optreedt. Craven brengt de lessen die hij van Hitchcock leerde heel slim in de praktijk in een hem vreemd genre. Hij past elke denkbare truc toe om de kijker emotioneel te raken en maakte zo een onverbloemde, uiteindelijk goudeerlijke tranentrekker. Het is ieders recht daar niet van te houden, maar Music of the Heart is geen pretentieuze, hypocriete film. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Craven in Music of the Heart net als in Scream speelt met de conventies van het genre en die doorzichtig maakt. Zoals je in Scream schrikt, ook al wordt elk griezeleffect van te voren aangekondigd en geïroniseerd, zo kon ik geen weerstand bieden aan de sentimenten in Music of the Heart. Wie zangeresje Gloria Estefan een lerares in een achterbuurt laat spelen, en Stern en Perlman als zichzelf laat opdraven, maakt zelfbewuste, nobele pulp en dat is net iets anders dan edelkitsch.

Recensies week 21
Recensies week 20
Recensies week 19