In: 7 theaters

Islamitische fish-'n'-chips

Door DANA LINSSEN
"East is East and West is West and never the twain shall meet", luidt de uitdrukking waaraan de Engelse film East is East zijn titel ontleent.

Maar in East is East hebben Oost en West elkaar allang ontmoet en omhelsd. De film is een tamelijk vrijblijvend pleidooi voor tolerantie in een multiculturele samenleving, gesitueerd in een Engels-Pakistaans- Katholiek-Isla mitisch gezin in het Noordengelse plaatsje Salford, begin jaren zeventig. Scenarioschrijver Ayub Khan Din baseerde East is East op zijn gelijknamige, autobiografische toneelstuk uit 1997 en de als speelfilmregisseur debuterende Damien O'Donnell werd aangetrokken voor de regie.

In een kleurrijke reeks anekdotische scènes worden de negen leden van de familie Khan geportretteerd. Kettingrokende moeder Ella lijkt zo weggelopen uit de cast van Coronation Street. Haar zeven kinderen vertegenwoordigen de verschillende invalshoeken die het proces van acculturatie met zich meebrengt: de homoseksuele oudste zoon die wegloopt van zijn gearrangeerde huwelijk, de opstandige hipster die met het witte buurmeisje vrijt, de braverik, de voetballende dochter en het jongste zoontje dat de hele film lang onder de capuchon van een parka verscholen gaat (want hij is de enige die niet besneden is). Ze werken allemaal in de Fish-'n'-Chips Shop van hun vader, die zich regelmatig vertwijfeld afvraagt hoe hij zijn familie in het Islamitische gareel moet houden.

East is East doet wel wat denken aan My Beautiful Laundrette (1985) van Stephen Frears, dat evenmin terugdeinsde voor het clichématig neerzetten van zowel Engelsen als Aziaten en op dezelfde manier blijmoedig verkondigde dat veel problemen van transculturele aard vooral de problemen van de ánderen, de buitenstaanders zijn. Dat East is East in Engeland een verrassingshit werd, is niet verwonderlijk. Hij presenteert een wereld waarin de skippybal de moderne tijd vertegenwoordigt en hupst met een glimlach en een geintje over echt heikele kwesties als besnijdenis, uithuwelijken, seksuele verwachtingspatronen, racisme en Islamitisch fundamentalisme heen. Door deze sjabloonachtige aanpak krijgen het rossige buurjongetje dat braaf 'Salaam aleikam' zegt en de Khan-kinderen die in een Katholieke processie meelopen ook iets treurigs. Alsof de filmmakers in tegenstelling tot wat zij betogen, zelf terugdeinzen voor echte integratie.