NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

SHEILA KAMERMAN
Het is 1992. Danielle, Ilse en Maarten zitten in groep 8, de laatste klas van de basisschool. Hun klas maakt aan het eind van het schooljaar een musical. Ze vinden het spannend, het nieuwe leven na de basisschool, maar zijn ook weemoedig: "Zoveel vrienden en vriendinnen, die wil ik eigenlijk niet achterlaten", zegt Ilse. "Ik zal ze wel missen", zegt Maarten.

Het zijn kinderen zoals ze in elke groep 8 zitten. De meisjes experimenteren met make-up en zijn 'op iemand'. "I love Thanos", schrijft Danielle in sierlijke letters op het bord. "Ik ben altijd verliefd", giechelt ze, "meestal op een paar jongens tegelijk. Ik kan moeilijk kiezen. Nu staat Thanos nummer een." Maarten loopt soms zo te klieren dat hij apart wordt gezet of naar de hoofdmeester moet. "Maar hij is ook heel lief", zegt de juffrouw. Maarten lacht verlegen.

Dan maakt de documentaire een sprong en is het 1996. Dezelfde kinderen zijn inmiddels puber geworden. Zestien zijn ze, en ze hebben heel wat meegemaakt. "Mijn stiefvader heeft incest bij me gepleegd", vertelt Danielle rustig. "Maar hij ontkent alles. Heel grof." Haar moeder gelooft haar man, dus is Danielle maar opgestapt. Ze zegt laconiek. "Als zij gelukkig met hem is, dan is ze toch lekker gelukkig met hem." Zij redt het wel, zegt ze, met haar tien jaar oudere verloofde Rendell.

Ook Maarten heeft het nodige achter de kiezen. Hij is tijdens het stoeien met zijn broertje aan een oog blind geraakt en zijn zus heeft hun vader van incest beschuldigd. Zijn vader heeft daarvoor in de gevangenis gezeten, maar Maarten kan eigenlijk niet geloven dat hij schuldig is. Ilse tenslotte heeft op haar veertiende een half jaar lang elke dag met haar moeder op de bank zitten blowen. "Dat was een feest", zegt ze lachend. "Maar niet goed", beseft ze nu. Haar ouders zijn gaan scheiden en toen moeder opgenomen moest worden, vanwege het vele blowen, is ze bij haar vader gaan wonen. Ilse kreeg een eierstokontsteking en moest worden geopereerd. "Het enige positieve is dat ik niet bang hoeft te zijn om zwanger te worden."

Pubers maken een hoop heftige dingen mee, maar bij de drie jongeren in deze documentaire is het tamelijk extreem. Vonden de makers van de film 'doorsnee' pubers niet interessant genoeg of zijn ze overvallen door de ontwikkelingen van de kinderen die ze er in 1992 uitpikten om acht jaar lang te volgen?

Hoe het ook zij, voor de kinderlijk volwassen manier waarop de drie hun leven verwoorden en voor de ongekunstelde, eerlijke antwoorden, is het de moeite waard de tv aan te zetten.

Dokument: Groep 8 in de puberteit, Ned.1, 22.56-23.41u.