In: 85 theaters

Nobele Roberts is een tikje vulgair

Door DANA LINSSEN
Bij het zien van Out of Sight werd ik verliefd op het zonlicht op de wangen van George Clooney. Het lijkt een futiel detail maar bij Steven Soderberghs nieuwste film Erin Brockovich (gemaakt na de misdaadfilm The Limey, die hier in Nederland pas later uitkomt) overkwam me hetzelfde met de borsten van Julia Roberts.

Niet door hun parmantige aanwezigheid in tal van sexy shirtjes en hesjes, of omdat ze in de film zelf al relativerend 'het geheime wapen' van de hoofdpersoon worden genoemd. Maar door de manier waarop Roberts' boezem, ordinair opgestuwd, steeds onder de zongebruinde schmink een randje bikiniwit prijsgeeft. Dat ontwapent, maar het is ook een detail dat veel vertelt over deze Erin Brockovich, tweemaal gescheiden, alleenstaand en drie jonge kinderen. Ze is zelfbewust, zit ondanks sociale tegenslagen lekker in haar vel en blijft de hele film lang dat tikje vulgair dat haar als strijdster tegen onrecht geloofwaardig houdt. Haar missie is oprecht. Deels zelfzuchtig, want ze geeft toe aan haar werk ook waardigheid te ontlenen. Maar ze hoeft er geen bescháving aan over te houden, want de bedrieglijkheid van dat vernisje draagt ze al de hele film op haar borst.

Erin Brockovich is gebaseerd op de ware geschiedenis van een onontwikkelde, maar gedreven Californische vrouw die een grootscheeps grondwatervervuilingsschandaal op het spoor komt. Samen met een cynische, gedesillusioneerde advocaat bindt zij de strijd aan met het verantwoordelijke chemieconcern.

Soderbergh verfilmde dit door scenarioschrijfster Susannah Grant (ook verantwoordelijk voor de jeugdserie Party of Five, waarin geen enkel verdriet of taboe wordt geschuwd) nogal sentimenteel gestructureerde gegeven op een aangenaam nonchalante manier. Zijn losse cameravoering moet aan de film een documentair tintje meegeven. Dat doet hier en daar wat maniëristisch aan, maar geeft volop ruimte voor het verdienstelijke spel van Roberts en de ingehouden typeringen van veteraan Albert Finney als de uitgebluste advocaat.

Gespeeld wordt er ook met traditionele clichés. Van de legal thriller (zal de eerlijke burger zegevieren over het corrupte grootkapitaal? En vooral hóe?), maar ook die van de hardwerkende kostwinner en het verwaarloosde thuisfront. De stereotiepe rolpatronen worden hardhandig omgedraaid. Zo is Roberts' love interest en instant oppas voor haar kinderen een zachtmoedige Harley Davidson- fanaat. Voor werkende moeders zullen de schuldgevoelens en het persistente arbeidsethos van Brockovich zowel afgrijzen als herkenning teweegbrengen.

Maar waar de details van de film bewondering oproepen, wekt het geheel teveel de indruk louter een sterverhikel voor Julia Roberts te zijn. Alsof niet de ware geschiedenis van Erin Brockovich ertoe doet, maar de manier waarop de Hollywoodster mag tobben, vechten en pleiten. De relevantie daarvan voor het filmverhaal als geheel blijft gering.