In: 90 theaters

Griezeltrilogie joyeus afgesloten

Door HANS BEEREKAMP
In een van de eerste scènes van Scream 2 werden horrorfans vermoord in de bioscoop, waar ze zaten te griezelen bij Stab, een fictieve verfilming van de gebeurtenissen uit Scream. En in Scream 3 worden de medewerkers aan Stab 3, Return to Woodsboro, een nieuwe verfilming van de moorden uit Scream, in de studio om zeep gebracht, en wel in de volgorde van het scenario. Drie maal raden wie de moordenaar is...

Regisseur Wes Craven, de grootmeester van de (post)moderne tienerhorror en maker van alle drie de Scream-films, geeft een nieuwe betekenis aan de term final cut in zijn inventieve en joyeuze slot van het immens succesvolle drieluik. Tegelijkertijd is het maar goed dat er geen Scream 4 meer aan lijkt te komen, want de formule is inmiddels zo goed als uitgeput. Vanaf het begin heeft Scream gespeeld met de verwachtingen van de doorgewinterde horror-fans, die de regels van het genre meenden te kennen, en desondanks voortdurend met veel plezier op het verkeerde been gezet werden. Dat was ook een belangrijke verdienste van scenarioschrijver Kevin Williamson, die aan Scream 3 alleen als een van de producenten verbonden was. Het nu door Ehren Kruger (Arlington Road) geschreven scenario debiteert nu niet zozeer grapjes voor de kijker alswel voor de makers: Scream 3 zit boordevol inside- verwijzingen naar de gang van zaken bij het maken van een horrorfilm, zoals de nukken van acteurs die vinden dat ze te snel van kant gemaakt worden, de ijdelheid en almacht van producenten en regisseurs, en de onzekerheid door tijdens de opnamen voortdurend herschreven scripts. Ook knipoogt Craven in de keuze van zijn gastacteurs ineens nadrukkelijk naar een belendend genre, de artistieke ambities nastrevende independent film. Zo ontmoeten we onder meer Heather Matarazzo (het lelijke jonge eendje uit Welcome to the Dollhouse), Silent Bob alias regisseur Kevin Smith (Clerks, Dogma) en de onbetwiste queen of the indies, Parker Posey.

Misschien wil de voormalige docent sociale wetenschappen Craven het allerliefst toch films maken, die niet tot het horrorgenre behoren. Zo voltooide hij onlangs een serieus portret van een vioollerares (Meryl Streep) in East Harlem, getiteld Music of the Heart. Het is een respectabele ambitie, maar Cravens horror-vermoeidheid lijkt hem toch bij Scream 3 enigszins parten te spelen: het is relatief de slapste, minst brutale aflevering uit de serie. Toch zal het publiek er wel weg mee weten, want Scream 3 is ook een feest der herkenning.