Uitgebracht op huurvideo door Columbia TriStar

Robin Williams in pittoresk getto

Door BIANCA STIGTER
De Amerikaanse film Jakob the Liaris al vaak vergeleken met de Italiaanse film La vita è bella. Beide zijn komedies over de Holocaust.

Maar La vita è bella van Roberto Benigni is een curieus meesterwerk waarin humor wordt gebruikt om de onvoorstelbaarheid van de Holocaust met de werkelijkheid ervan te laten botsen. Jakob the Liar is een platte feelgood film. Aan het gegeven ligt dat niet. De film is gebaseerd op een boek van de Oost-Duitse scenarioschrijver Jurek Becker, waarnaar al eerder een film werd gemaakt, de enige DDR-productie die ooit voor een Oscar is genomineerd (Jakob, der Lügner, Frank Beyer, 1974) Het boek vertelde sober en gelaten het gekke verhaal van een sukkel die in 1944 in een Pools getto bij toeval een nieuwsbericht op de Duitse radio hoort. De Russen zijn nog maar vierhonderd kilometer van het getto verwijderd. Deze Jakob vertelt het nieuws aan een vriend die daarop gelooft dat Jakob een radio heeft. Dat nieuws verspreidt zich snel door het getto en Jakob kan geen weerstand beiden aan de mogelijkheid hoop te geven en de held te spelen.

In de nieuwe versie van het verhaal speelt Robin Williams de hoofdrol, die zijn carrière als komiek begon, maar met films als Patch Adams en Bicentennial Man de grootmeester van het valse sentiment is geworden. Williams is in Jakob the Liar zo heilig dat hij in zijn volgende film alleen nog Moeder Teresa kan spelen. Een Indiase sloppenwijk kan dan vast net zo pittoresk gemaakt worden als het naamloze getto in Jakob the Liar. Het op locatie in Hongarije en Polen gefilmde getto is belachelijk pittoresk. De Franse regisseur Peter Kassovitz (vader van Mathieu Kassovitz, regisseur van La Haine, die in de film ook een kleine rol speelt) vond het nodig om elke voorspelbare emotie zo zwaar aan te zetten dat je er geen zin meer hebt hem nog te voelen. Toch vertrouwde hij of de studio er niet op dat het verhaal je in de juiste stemming de bioscoop uit zou doen komen. Het is in een film over hoop immers niet de bedoeling dat alle personages dood gaan en de met zoveel moeite opgewekte hoop voor niets is geweest. Daarom voorziet Jakob the Liar nog in een alternatief einde. De Russen bevrijden de trein die de inwoners van het getto naar het vernietigingskamp moet brengen. Op de Russische tanks staat een Amerikaanse big band te spelen.