In: Desmet, Amsterdam; Lantaren/Venster, Rotterdam; Haags Filmhuis

Een opstandig buitenbeentje

Door BIANCA STIGTER
In de Canadese speelfilm Emporte-moi van de in Zwitserland geboren regisseur Léa Pool raakt een jong meisje in het Montreal van begin jaren zestig verkikkerd op de Franse actrice Anna Karina.

Ze ziet haar op een verloren middag in Vivre sa vie van Jean-Luc Godard en dan gaat ze steeds weer terug om naar haar te kijken. Karina sluipt ook de rest van Hanna's leven binnen. Haar lerares lijkt op haar, en ze begint zich zelf ook een beetje als Karina te gedragen, of als het personage dat de Franse schoonheid speelt. Ze loopt door Montreals rosse buurt en ze gaat zelfs zo ver dat ze met een klant in een hotelkamer belandt. Zo groot is de macht van film in Pools visie dat Karina als hoer in haar eentje glamoureus kan maken wat de dertienjarige Hanna tot dan toe alleen als iets afschrikwekkends kan hebben begrepen. Aan het eind van de film heeft Hanna geleerd dat het niet Anna Karina was die haar zo magisch in de greep had, maar het medium. En ze gaat zelf door een lens kijken.

De op Pools eigen leven geïnspireerde film, haar zesde speelfilm, laat af en toe machtig zien hoe dertien zijn kan zijn. Emporte- moi is een klassiek puberteitsverhaal, en Pool heeft de lef om ook dingen te tonen die niet geruststellen. Zo laat ze Hanna door een bakker betast worden en het meisje na afloop meer brood meenemen dan waarvoor ze betaald had. In Karine Vanasse vond Pool een actrice die als het opstandige buitenbeentje Hanna mooi van de ene emotie in de andere kan swingen. Ze geeft haar het gezicht van een clowntje dat ook ontroerend kan zijn.

Hanna heeft in het Montreal van begin jaren zestig moeilijkheden genoeg. Haar joodse vader is een niet gepubliceerde schrijver die zichzelf te goed voelt voor een gewoon baantje, haar katholieke moeder is zwak en depressief maar verdient wel de kost en tikt 's avonds de nieuwe gedichten van haar man uit. Pool weet het zo te filmen dat het onvermijdelijk is dat de dochter hartstochtelijk partij kiest voor de moeder, maar dat de kijker dat niet doet. Ook de vader blijft sympathiek. Door het verhaal is dan ook nog een broer, een vriendinnetje dat door beide kinderen gekust wordt, een grootmoeder en een lommerd gestrooid. Af en toe ziet Hanna dingen die ze niet meteen kan thuisbrengen, zoals een man die op een fiets voor de armoedige flat waar ze woont almaar rondjes draait. Misschien zal ze die zich later nog beter herinneren dan Anna Karina.