In: 25 theaters

Sentimentaliteit met Robin Williams als een lieve robot

Door HANS BEEREKAMP
Na What Dreams May Come en Patch Adams levert Bicentennial Man nieuw bewijs voor de stelling dat de aanwezigheid van Robin Williams in een film een indicatie is voor onverdraaglijke sentimentaliteit.

Williams is typisch een clown die de wereld wil verbeteren, en dat belooft zelden iets goeds. In Bicentennial Man speelt hij een robot die er voor drie kwart van de film uitziet als de blikken man uit The Wizard of Oz. Ook de als butler geprogrammeerde robot Andrew zou graag een hart hebben. In het aan de film ten grondslag liggende science fiction-verhaal, dat Isaac Asimov schreef in 1976 ter gelegenheid van het tweehonderdjarig bestaan van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, wordt aandacht besteed aan de mensenrechten van robots. Aan het einde van zijn tweehonderdjarig leven, in de 22ste eeuw, verleent een zwarte en vrouwelijke president van de Verenigde Staten Andrew de status van mens. Die heeft hij mede verdiend door een kleine fabrieksfout, die hem in staat stelt tot creativiteit en emoties, zoals affectie en passie.

Helaas wordt de liefde van een robot zelden beantwoord. Het kleine meisje uit het gezin dat hem kocht, moet als oude stervende dame toegeven dat zij wellicht gelukkiger zou zijn geworden met een echtgenoot van kunststof. Maar ook de door dezelfde actrice (Embeth Davidtz) gespeelde kleindochter durft die stap nog niet aan, ook al heeft Andrew intussen zelfs een geslacht verworven.

Regisseur Chris Columbus, gespecialiseerd in films over familiesentimenten als Mrs. Doubtfire, Home Alone en Nine Months, smijt ook nu weer met mierzoete effecten. Het meest gewaagd in Bicentennial Man zijn nog wel Columbus' opvattingen over hoe de toekomst eruit zal zien. Omstreeks 2100 weerspiegelen architectuur en kleding in Amerika volgens Columbus eerder classicisme dan futurisme en wordt er nog steeds in de kerk getrouwd: de bruid in het wit, de bruidegom in rokkostuum. Het is vooral een brave nieuwe wereld.