In: 77 theaters

Vies boekje en een waterplant in tienerkomedie

Door DANA LINSSEN
Na vijf minuten doet American Pie al geruststellend ouderwets aan. Het gaat over seks en over tieners en omdat jong zijn eigenlijk om te huilen is, kun je er maar beter om lachen.

Na There's Something about Mary (ook al gemaakt door twee filmende broertjes) is platvloersheid de norm en dus kent American Pie z'n eigen variatie op het likje gel van Matt Dillon. Alles mag in beeld, van condooms tot vieze boekjes en de gescrambelde beelden van het 'volwassenkanaal'. En vergeet de deegwaren uit de titel niet.

Vier schooljongens zijn vastbesloten om nog voor hun diploma-uitreiking hun maagdelijkheid te verliezen. Als een kwartet kaarten representeren ze ieder een van die Amerikaanse schooljeugd-archetypen: de sportfanaat die op het meisje uit het zangkoortje valt, de zoeterd met vriendin, die meer wil dan zij, de goedgebekte grapjas die genoegen moet nemen met de tuttige fluitiste (denk je al die grappen rondom dat instrument eens in) en de wijsneus met al z'n versierstrategieën. De jonge acteurs zijn gerecruteerd uit de bestanden van casting directors die leuke en hippe (maar nou ook weer niet te leuke en hippe) televisieseries en onafhankelijke films van nieuwe gezichten voorzien. Mena Suvari kennen we inmiddels uit American Beauty (die ze na American Pie maakte) en Natasha Lyonne was eerder te zien in The Slums of Beverly Hills en Everybody Says I Love You van Woody Allen.

American Pie doet geen enkele moeite om iets anders te zijn dan een tienerkomedie over seks. Over seks doet hij vrij onverbloemd, op een nogal eufemistische manier. Heette het in South Park nog gewoon een clitoris, American Pie stuntelt: "Het lijkt wel een waterplant. Zo'n onderwaterding." Het mag dan wel allemaal bij een of andere naam worden genoemd, de jongens en de meisjes in de film zijn nog net zo onzeker en stereotiep als in de jaren vijftig, of ze nou anatomische afbeeldingen van het vrouwelijk geslachtsdeel bestudeerd hebben, en postfeministische studies doen of niet.

Tijdens de pauze in de nachtelijk voorpremière waarin ik de film zag, kwamen de meisjes (die hun vriendjes hadden meegenomen) de zaal uitlopen onder een instemmend 'Coole film. Alleen weinig taboes.' De jongens (over wie de film gaat) daarentegen riepen verontwaardigd, ja zelfs een beetje kwaad: 'Deze film gaat dus helemaal nergens over.'