In: Ketelhuis, Amsterdam

Eddy Terstalls uitstapje buiten de Jordaan

Door HANS BEEREKAMP
Eddy Terstall (Amsterdam, 1964) heeft altijd gezegd dat hij wel eens iets anders wilde maken dan low- budget-komedies met vrienden en geleende locaties in de Amsterdamse Jordaan.

Na het succes van Hufters & Hofdames, Babylon en De boekverfilming kreeg Terstall de kans te laten zien dat hij ook een film van twee miljoen tot een goed einde kan brengen. Rent-A- Friend, de eerste productie die gefinancierd is door de filminvesteringsfaciliteit FINE BV, werd opgenomen in 35mm-Cinemascope in Rotterdam, Almere, Mexico en Japan. Alle getrouwen van Terstall voor en achter de camera zijn opnieuw present, aangevuld met enkele gaststerren, en de toon verschilt niet wezenlijk van Terstalls Jordaanfilms.

Wel heeft Rent-A-Friend een sterker gegeven dan ooit. De uit overtuigend cabareteske scènes opgebouwde satire gaat over een weinig ambitieuze kunstschilder (Marc van Uchelen), die uit de teksten van de door zijn vriendin (Rifka Lodeizen) geschreven soapserie Het kan vriezen, het kan dooien kan afleiden hoe het er met hun relatie voorstaat: overwegend slecht, dus besluit hij ook eens maatschappelijk succes na te streven. Hij begint een bedrijfje dat vrienden verhuurt. De behoefte aan oppervlakkige kennissen of boezemvrienden, tegen navenante tarieven, maar altijd zonder seks, blijkt een gat in de markt. Zijn bedrijfsleidster (Nadja Hüpscher met overtuigend Rotterdams accent) is geobsedeerd door Japan en modern management, en aan het einde van Rent-A-Friend verruilt de schilder van Mexicaanse taferelen zijn gestileerde sombrero's graag voor sushi en kersenbloesem.

Het idee van Rent-A-Friend is zo sterk dat nu al verschillende producenten geïnteresseerd zijn in de rechten op een Amerikaanse remake. Die Hollywoodversie zal Terstall niet zelf maken; na de première op het Rotterdamse filmfestival bezwoer de regisseur zelfs zijn volgende film weer in de Jordaan te zullen draaien. Rent- A-Friend, die de eerste week exclusief in Amsterdam te zien is, zal waarschijnlijk een breder publiek trekken dan Terstalls eerdere films, maar een echte doorbraak is het niet. Het budget werd gebruikt om eindelijk eens alle medewerkers fatsoenlijk te betalen en voor soms oogverblindende art direction en locaties, maar camerawerk en mise-en- scène zijn tamelijk eenvoudig gebleven. Ook op scenarioniveau maakte Terstall geen grote sprong voorwaarts: het uitstekende idee van Rent-A-Friend wordt tweedimensionaal uitgewerkt tot grotendeels leuke sketches (vooral Peer Mascini als supporter van het Duitse voetbalelftal is onbetaalbaar) en enkele aardige visuele vondsten, maar je kunt niet zeggen dat de vergelijking tussen soapclichés en exploitatie van moderne eenzaamheid inhoudelijk goed uitgewerkt wordt. Niemand kan Terstall, de sympathieke self-made filmmaker, eens een nationaal en internationaal commercieel succes misgunnen, maar Rent- A-Friend mist net het kleine beetje extra dat een aardige van een goede film onderscheidt.