Emily Watson
In de reeks profielen van
gezichtsbepalende sterren deze week Emily Watson, de madonna van de hete
tranen, die de moederrol speelt in Angela's Ashes.
Pijn en passie, dat zijn de specialiteiten van Emily Watson, die vier jaar geleden in één klap beroemd werd door haar hoofdrol in Breaking the Waves. Als de simpele Schotse schone die letterlijk alles doet wat haar verlamde geliefde van haar vraagt, maakte ze Lars von Triers vijfde film tot een lijdensverhaal in de religieuze betekenis van het woord: het evangelie van een doodgoede ziel die zich opoffert voor een hoger doel. Het leverde Watson een Oscarnominatie op, en stoomde haar klaar voor het spelen van vrouwen die niet alleen hard moeten vechten tegen hun omgeving, maar daar vaak ook aan onderdoor gaan.
'The Queen of Kleenex' wordt Watson, geboren in Londen op 14 januari 1967, door ongevoelige critici wel genoemd. Maar bewonderaars wijzen op de grote verscheidenheid van de tragische rollen die ze in de afgelopen jaren heeft gespeeld. In The Boxer (Jim Sheridan, 1997) was ze tegenover onder meer Daniel Day-Lewis een Ierse vrouw die tot twee keer toe haar geliefde wegens IRA-sympathieën in de gevangenis ziet verdwijnen. In de filmbiografie Hilary and Jackie gaf ze overtuigend en met opnieuw een Oscarnominatie als beloning - gestalte aan de Engelse celliste Jacqueline du Pré, die op jonge leeftijd aan multiple sclerose overleed. En in de Frank McCourt-verfilming Angela's Ashes, die deze week in première gaat, belichaamt ze de de lijdende volharding als de Ierse oermoeder die zich niet uit veld laat slaan door bittere armoe, een alcoholische echtgenoot en vier jonggestorven kinderen.
Zelf heeft Watson, die ondanks haar leeftijd (33) en lengte (1 meter 85) even jong als frle kan ogen, een simpele verklaring voor haar succes als madonna van de hete tranen: "I have the kind of face that shows things." Aan een ongelukkige jeugd, voor veel Stanislavski-acteurs een goudmijn, kan het niet liggen: Watson groeide op in een beschermd middenklassemilieu in Noord-Londen en werd door haar cultureel ingestelde ouders gestimuleerd bij haar acteursopleiding. Ze leerde het vak bij de Royal Shakespeare Company, waar ze naar eigen zeggen vooral werd ingezet als dienstmeid of speerdrager, en werd uiteindelijk bij een Londense kindervoorstelling ontdekt door de casting director van Lars von Trier.
Om het gemak waarmee ze diverse moeilijke accenten perfect kan nabootsen, wordt Watson wel vergeleken met Meryl Streep. Maar er is nog iets anders dat ze gemeen heeft met de ster uit Sophie's Choice en The Bridges of Madison County: ze wordt vooral gevraagd voor tragische rollen in serieuze films. De komende tijd wil ze dan ook vooral proberen onder die typecasting uit te komen, met hoofdrollen in de komedie Trixie (Alan Rudolph) en de geëngageerde muziektheaterfilm Cradle Will Rock van Tim Robbins. "I probably wasn't at the top of the list when they were casting There's So mething about Mary," zei Watson vorig jaar nog in een interview. Als het aan haar ligt zal ze zo'n grapje nooit meer hoeven maken.
16 FEBRUARI 2000
| Meer sterren |