In: 6 theaters

Passie tegen de werkelijkheid

Door BIANCA STIGTER
De Waalse broers Jean-Pierre en Luc Dardenne maakten vorig jaar de film Rosetta, die vorig jaar de Gouden Palm won in Cannes, een paar weken geleden op het Filmfestival Rotterdam draaide en waarschijnlijk volgende week in de Nederlandse bioscopen is te zien.

De Vlaamse regisseur Patrice Toye maakte in 1998 Rosie, die prijzen won op iets minder prestigieuze festivals in Gent, Valladolid en Seattle en vandaag in Nederland in première gaat. De films lijken op elkaar. Beide gaan over een jong meisje met een zwaar leven. Rosetta woont met haar alcoholistische moeder in een caravan en is wanhopig op zoek naar werk. Rosie woont met haar jonge moeder die ze zusje moet noemen in een flat in een grauwe straat en leest met wanhopige hunkering romannetjes waarin een hete lans een vrouw tot het diepste genot brengt. Rosetta is zestien, Rosie is dertien, en beide gaan hun werkelijkheid met passie te lijf. Rosetta laat iemand bijna verdrinken, Rosie steelt een baby.

Het is niet omdat de een iets van de ander gestolen heeft dat ik beide films met elkaar vergelijk, al heeft Patrice Toye wel haar bewondering uitgesproken voor een eerdere film van de Dardennes, La promesse. "Hun ontwapenend menselijke, bijna fluisterende toon, de sobere kracht, de beklemmende sfeer", dat is wat Toye in hun films bewondert. Je kunt haar eigen film om dezelfde redenen bewonderen. Je zou kunnen zeggen dat de aanpak van de Dardennes school heeft gemaakt. Rosie kun je zien als een bescheiden tribuut aan de Waalse meesters. Rosie is het debuut van Toye (Gent, 1967), die eerder een aantal korte films maakte en voor de Vlaamse en Nederlandse televisie werkte. Voor de VPRO maakte ze de film L'amant de maman. Het is een zelfverzekerd debuut, dat zich op de hoofdpersoon durft te verlaten. Toye schreef een scenario zonder bijzaken. Alles in Rosie draait om Rosie, die zo dertien is als een meisje van dertien maar zijn kan. In een onderjurkje en met veel blauwe oogschaduw op staat ze voor de spiegel te dansen, een en al verleiding en nog steeds spel. Rosie, die formidabel lijkt samen te vallen met de jonge actrice Aranka Coppens en haar guitige schuine ogen, wil en kan fantasie en realiteit niet uit elkaar halen. Ze denkt dat ze kan vliegen en als een auto haar op haar rolschaatsen omver rijdt, ziet ze zich gered worden door een mooie blonde jongen, van wie ze later haar vriendje maakt.

Voor de ontwikkeling van haar verhaal maakt Toye, anders dan de Dardennes, gebruik van enkele vertrouwde melodramatische wendingen. De ontknoping is al lang van te voren te raden. Maar veel doet dat er eigenlijk niet toe.

Rosie verrast door het roerende fanatisme waarmee Toye zich op haar hoofdpersoon concentreert.