Nederlandse versie
M E T :	de stemmen van Peter Paul Muller, Kees Prins, Lou Landré, Arjan Ederveen, Monique van de Ven.

In: 110 theaters

Computeranimatie in vervolg op 'Toy Story' overtuigt vooral bij knuffels

Begin van het einde voor pluchen cowboy

Door BIANCA STIGTER
Eens zag ik in de bioscoop een kind naar Jurassic Park kijken. Tijdens de enge scènes hield het zijn knuffel goed vast. De knuffel was een pluchen versie van een tyrannosaurus rex, het dier dat in de film het angstaanjagendst oogt.

Zou een kind met zoiets willen knuffelen? De relatie tussen kinderen en hun knuffels is ondoorgrondelijk. Je kunt nooit voorspellen welk dier of welke pop hun lieveling wordt. Misschien verdedigde de tyrannosaurus het kind wel tegen de boze buitenwereld. Misschien had het er ook nog nooit over nagedacht. Wel te voorspellen is wanneer de meeste kinderen hun knuffel niet meer nodig hebben. De meeste halen de middelbare school niet. Het is dit lot dat voor Woody, de cowboypop van Andy uit Toy Story 2, steeds dichterbij komt. In de eerste Toy Story, het kassucces van Disney uit 1995, had Woody de aanval van astronaut Buzz op zijn bevoorrechte positie weten af te slaan. In Toy Story 2 moet hij aanvaarden dat er straks geen enkele knuffel meer op het bed van Andy zal zitten, ook hij niet. Aan het begin van de film gaat Andy naar cowboykamp. Vlak voor hij vertrekt, scheurt hij per ongeluk het armpje van Woody. Andy huilt niet, en hij vraagt zijn moeder ook niet zijn pop snel te repareren. Jammer dan, Woody blijft thuis, Andy zet hem op de plank. Het is, beseft Woody, het begin van het einde.

Toch is Toy Story 2 een waarlijk optimistische film in de beste Amerikaanse traditie. "It is better to have loved and lost than not to have loved at all", is het motto van al het speelgoed van Andy, door Randy Newman in het voor een Oscar genomineerde lied When She Loved Me opnieuw bezongen. Het leuke, het knappe en het wonderlijke van Toy Story 2 is dat het je deze boodschap serieus laat nemen, ook al wordt ze aangehangen door een spaarvarken en een aardappelhoofd, een opwindbare tyrannosaurus en een Barbie.

Toy Story 2 is de derde lange, door Disney uitgebrachte tekenfilm van Pixar Studio's die volledig met computers gemaakt is. De tweede was A Bug's Life (1998). Sindsdien is de techniek alweer to veel meer in staat. Licht en diepte kunnen geraffineerder worden weergegeven en het speelgoed kan in Toy Story 2 van alle kanten bekeken worden. Er hoeft minder tussen verschillende beelden gesneden te worden; met de computer worden nu ook vloeiende camerabewegingen gesimuleerd. Toy Story 2 laat niet alles zien wat met computeranimatie mogelijk is. De makers hebben ervoor gekozen om de tekenfilm op een gewone film te laten lijken. Alleen bij de mensen in het verhaal is dat nog niet zo goed gelukt. Andy, zijn moeder en de boze speelgoedverzamelaar Al McWhiggin lijken veel minder op mensen dan het speelgoed op speelgoed lijkt. De plot van Toy Story 2 is een aardig achtbaanritje, waarin soms wat al te vaak dezelfde hobbels worden genomen. Het verhaal krijgt ze wel veel langer de kamer van Andy uit dan in het eerste deel. Het leukst, in ieder geval voor volwassenen, zijn weer de scènes waarin regisseur John Lasseter de poppenwereld overeenkomsten laat hebben met de mensenwereld. Astronaut Buzz Lightyear komt in een speelgoedwinkel honderden soortgenoten tegen en moet aanvaarden dat hij slechts een van de velen is, een massaproduct. Woody krijgt te maken met roem. Hij is een zeldzaam geworden pop die in de jaren vijftig een eigen tv-serie had, compleet met allerlei merchandising.

Toy Story 2 mist de charme van het nieuwe, die de eerste film over Woody zo fijn maakte, maar het is wel een rijke, dolle, sentimentele film, die ook volwassenen iets kan leren. De belangrijkste eigenschap van een knuffel is dat het een knuffel is, zelfs als die op een tyrannosaurus lijkt. Dat jongetje bij Jurassic Park wist heel goed wat hij deed.