Uitgebracht op huurvideo door Buena Vista Home Entertainment (vanaf 23 febr.).

Schildpadjongetje in film naar Irving

Door DANA LINSSEN
Simon Birch is een boekverfilming met een voice-over, een nostalgische soundtrack vol aanstekelijke swing van Peggy Lee, The Drifters em Martha Reeves en een vertederende hoofdpersoon in de vorm van zijn titelheld. Simon is 'schattig als een schildpadje', een 'poppetje met een piepstemmetje', twaalf jaar oud en drie turven hoog.

Voor zijn debuutfilm ging regisseur-scenarioschrijver Mark Steven Johnson (eerder schreef hij het script voor de mopperkomedie Grumpy Old Men) te rade bij John Irvings A Prayer for Owen Meany. De film 'was suggested' door het boek, wat op zijn beurt weer suggereert dat er een hoop is wegggelaten en ingedikt. Irvings boeken (van The World According to Garp uit 1992, tot het later dit voorjaar in de bioscopen verwachte The Cider House Rules) blijken desondanks een ideale voedingsbodem voor filmscripts vol melancholie en humor. Simon Birch concentreert zich op de jeugdjaren van Simon (Ian Michael Smith) en zijn beste vriend Joe (Joseph Mazzello) in het New Hampshire van de jaren zestig. Hun leven bestaat uit baseballplaatjes en moeders die lekker ruiken. Simon is een onvolgroeide filosoof, die meent 'dat God iets bijzonders met hem voorheeft', maar ook onvolgroeide meisjesborstjes laten hem niet onverschillig. Meer nog dan vrienden zijn Simon en Joe broers, die alles met elkaar delen. Joe's moeder bijvoorbeeld (want Simons ouders zien in hem alleen maar een straf van God). En samen gaan ze op zoek naar een vader. Jóe's vader, al blijkt al gauw dat vaderlijke zorg niet exclusief aan zijn biologische vader is voorbehouden.

Wie niet in de eerste minuten overstag gaat voor het lach-en-traan- melodrama van deze Irving-verfilming, zal dat ook later niet meer doen. De voornaamste troef van de film is het Donald Duck-stemmetje van de acterende lilliputter Ian Michael Smith. Zijn spel is zowel verfrissend als sentimenteel. Typische Irving-karakteristieken als de combinatie van jeugdsentiment, besef van de vergankelijkheid en bizarre humor zijn in Simon Birch ondergeschikt gemaakt aan Michael Smiths dribbelpasjes en loensende oogjes achter te dikke brillenglazen.

Net als in het boek wordt het verhaal verteld door de volwassen Joe (Jim Carrey) en weten we al vanaf het begin af aan dat het met Simon niet goed zal gaan aflopen. Maar wie, zoals gezegd, vanaf dat eerste begin de kleine Simon in zijn hart gesloten heeft, die zal de tragische climax niet onaangedaan ondergaan.