In: 50 theaters

De weg kwijt in Siam

Door HANS BEEREKAMP
Het grootste filmdecor sinds Cleopatra, zo claimen de makers van Anna and the King, verrees vorig jaar in Maleisië en stelt het paleis voor van de koning van Siam omstreeks 1860.

Er zijn wel meer mensen de weg kwijt geraakt bij de vervaardiging van deze vierde film gebaseerd op het dagboek van Anna Leonowens, de Engelse onderwijzeres van de 58 kinderen bij 23 vrouwen en 42 concubines van koning Mongkut. Producent Lawrence Bender bijvoorbeeld, de vaste gelegenheidsgever van Quentin Tarantino, die meende dat een kostuumstuk van tweeëeneenhalf uur de kassa zou doen rinkelen; of regisseur Andy Tennant, die tot nu toe aanzienlijk minder grootscheepse films maakte, waaronder de kinderfilm It Takes Two en het sprookje Ever After. Het verst van huis zijn de beide hoofdrolspelers, Hollywoods schranderste ster Jodie Foster als Victoriaanse heldin en de Hongkongse actiester uit de films van John Woo, Chow Yun-fat, als een verlicht despoot.

Anna and the King berust op het misverstand dat het exotisch- romantische gegeven van de onmogelijke liefde tussen een westerse vrouw en een oosterse god op aarde, een beter lot verdiende dan de musical van Rodgers & Hammerstein (The King and I) of de sentimentaliteit van de eerste Hollywoodversie uit 1946 (Anna and the King of Siam). De poging om er een authentiek drama van te maken, over verzet tegen kolonialisering, misverstanden tussen twee culturen en een sterke alleenstaande moeder, veronderstelt een belang dat het verhaal nooit gehad heeft.

The King and I was de oosters-exotische variant op The Sound of Music. Wie die film zonder liedjes over zou willen maken als vertoog over anti-fascisme zou net zo naïef zijn. Er lijkt geen einde te komen aan die tweeëeneenhalf uur, met flinke lappen Thaise dialoog en eindeloos veel olifanten.