Te zien in de Wereldcinematour en op wo 2 febr. en za 5 febr. op het Filmfestival Rotterdam

Schoonheid en misère uit Argentinië

Door DANA LINSSEN
Van het grote aantal films dat tijdens het Filmfestival Rotterdam wordt vertoond en deze week al in roulatie gaat, loop Mundo grúa (Crane World) de meeste kans ondergesneeuwd te raken onder de vele aandacht die de grote publiektrekkers genereren. En onterecht. De debuutfilm van de Argentijnse regisseur Pablo Trapero (1971) won eerder tijdens het Filmfestival Venetië een prijs van de internationale filmkritiek en werd met geld van het aan het Rotterdamse filmfestival gelieerde Hubert Bals Fonds medegefinancierd.

Trapero's stijlvaste film volgt de vijftigjarige Rulo in zijn pogingen om een baan te vinden, zijn zoon en ex-echtgenote te onderhouden en met de schuchterheid van een schooljongen een nieuwe relatie aan te knopen. De titel slaat op de wereld van de kraandrijvers, want Rulo mag dan net een scheiding en bijna z'n midlife crisis achter de rug hebben, hij fantaseert als een jongetje over hijskranen. Dat maakt zijn personage zo sympathiek; hij is een dromer en een mopperaar en hij moet niet alleen een hoop sociale ellende zien te overwinnen, maar hij wil het ook.

Mundo grúa doet in zijn tekening van de onderste lagen van de arbeidersklasse denken aan het werk van de Engelse filmmaker Ken Loach. Trapero zocht acteurs die dicht bij hun personages staan, of zelfs geen enkele acteerervaring hadden, in zijn streven naar authenticiteit en realisme. Maar doordat de film geheel in zwart-wit werd gedraaid, krijgt hij ook een poëtischer en abstracter lading mee. Prachtig zijn de beelden van de steengroeven in het zuiden van Argentinië, waar Rulo ten einde raad een baan aanneemt. De combinatie van schoonheid en misère, sociale kritiek en het vertrouwen dat de aarde toch wel doordraait, aangevuld met relativering en bittere humor, maakt van Mundo grúa een bijzonder debuut.