In: 12 theaters

Een feest voor de zinnen, het hart en de geest

Door HANS BEEREKAMP
De hoofdpersonen in The Five Senses kunnen allegorisch opgevat worden: een oogarts die doof aan het worden is; een puber die door voyeuristische interesse een aan haar zorg toevertrouwd kind uit het oog verliest; een masseuse die de greep op haar dochter verliest; een banketbakker die geen smaak heeft; een interieurverzorger die liefde kan ruiken.

Het knappe van de tweede speelfilm van de Canadese regisseur Jeremy Podeswa is dat alle vijf personages ook mensen van vlees en bloed zijn. Het ingenieuze scenario bevat een spannende verhaallijn, over een vermist kind, maar ook dat gegeven heeft een symbolische waarde en heeft gelukkig niets te maken met de in Hollywood bedachte wetten over plot en dramatische structuur. Mede door de aanwezigheid van de Frans-Belgische acteur Philippe Volter (de oogarts) uit La double vie de Véronique en Trois couleurs: bleu herinnert The Five Senses in de verte aan de labyrinten in de latere films van Krzysztof Kieslowski. Meer nog lijkt Podeswa's humane mozaïek van mensen op zoek naar intimiteit en tederheid op het werk van zijn landgenoot Atom Egoyan, met wie Podeswa producente Camelia Frieberg en actrice Gabrielle Rose (de masseuse) deelt.

Canadese filmmakers beschikken opvallend vaak over een wonderbaarlijk vermogen om tussen de regels door en onder het oppervlak gevoelens en gedachten over te brengen. Veel door Hollywood geconditioneerde kijkers ervaren die gevoelsrijke en intuïtieve benadering als zijig of plechtstatig. Egoyan en Podeswa voegen in hun films net genoeg relativering, humor en oog voor de minder nobele aspecten van het leven toe om de zwaarte draaglijk te maken.

The Five Senses is ook een onderhoudende, psychologische komedie over menselijke tekortkomingen. Er wordt voortreffelijk in geacteerd, bijvoorbeeld door de bescheiden Amerikaanse ster Mary-Louise Parker, als een ontwerpster van taarten die er mooi uitzien maar niet lekker zijn. Ze wantrouwt haar Italiaanse geliefde, met zijn fixatie op de smaakpapillen. Het twee jaar geleden op de Cinemart van het Rotterdamse filmfestival gelanceerde filmproject is een feest voor de zinnen, maar ook voor hart en geest, ondanks de wat gekunstelde constructie.