In: 49 theaters

Intelligente musical vol hilarisch slechte smaak

Door HANS BEEREKAMP
Strikt genomen hoort South Park: Bigger, Longer and Uncut niet thuis in de sectie van het International Film Festival Rotterdam, die 'Bad Teenage Taste' heet.

De scheten worden namelijk vooral gelaten in de film in de film Asses of Fire, een goedkope Canadese komedie met het duo Terence and Philip, die de lagere schoolkinderen uit het brave stadje South Park in verrukking brengt en hun ouders tot wanhoop. De eerste bioscoopfilm voortgekomen uit de tekenfilmserie voor televisie South Park is een uitzinnige parodie en een commentaar op de slechte smaak van de jeugd en de onevenredige reactie van de brave burgerij op de daaruit volgens haar voortvloeiende normvervaging.

Terence and Philip worden door boze ouders gearresteerd tijdens hun optreden in een Amerikaanse televisietalkshow en dreigen te worden geëxecuteerd, in een live-tv-show. Dan dreigt de Canadese minister of movies in de VN met interventie en laat de residentie van de gebroeders Baldwin in Hollywood bombarderen. Patriottische Amerikanen verbranden vlaggen met de maple leaf, terwijl Satan in de hel hoopt op een armageddon. Hij heeft alleen net een relatieprobleem met Saddam Hussein, die onophoudelijk seks wil ('rub my nipples while I torture!'), terwijl de antichrist toch ook wel eens verlangt naar een goed gesprek in bed. Subtiel is de humor in South Park niet bepaald, maar wel snijdend raak en maatschappelijk relevant. De gedachte dat onzedelijke en nihilistische films de oorzaak zijn van door Amerikaanse jongeren gepleegd geweld, is immers een wijd verbreide misvatting. 'Blame Canada!', zingen de boze moeders, in een van de vele verrukkelijk ouderwetse musicalnummers van de film. Regisseur Trey Parker verpakt zijn maatschappijkritiek niet alleen in scherpe teksten en scenariovondsten, maar ook in een vrolijk spel met Hollywoodclichés en een bewonderenswaardig effectieve, tot de essentie teruggebrachte animatiestijl. Alle Canadezen lijken op Pacman, en de kinderen die de hoofdrolspelen bestaan uit elementaire vormen en kleuren, als een plakwerkje van de kleuterschool.

South Park: Bigger, Longer and Uncut bewijst bij uitstek de stelling dat slechte smaak artistieke kwaliteit en intelligentie niet hoeft uit te sluiten. Het is geen tienerfilm, maar een lucide anarchistisch pamflet voor alle leeftijden, dat bovendien hilarisch leuk blijkt te kunnen zijn.