In: 11 theaters

Een midzomernachtsdroom in negentiende-eeuws Toscane

Gedegen Shakespeare-verfilming

Door DANA LINSSEN
Wat boffen we toch met die goede oude Will Shakespeare. Hij is al de meest productieve scenarioschrijver uit Hollywood genoemd en aan de stroom verfilmingen van zijn komedies, tragedies en romances komt voorlopig nog geen einde.

Love Labour's Lost van Kenneth Branagh, die de huidige hausse aan Shakespeare-verfilmingen in gang zette, komt er dit voorjaar aan en tijdens het afgelopen Sundance Filmfestival is alweer een Hamlet in première gegaan, dit keer met de pruilende Ethan Hawke in de hoofdrol.

Hoe graag acteurs zich Shakespeares dialogen eigen maken, blijkt uit het gemak waarmee regisseur Michael Hoffman (in Nederland eigenlijk alleen bekend van One Fine Day) voor A Midsummer Night's Dream grote namen als Michelle Pfeiffer (elfenkoningin Titania), Kevin Kline ('Bottom' de wever), Stanley Tucci (Puck) en de als de neurotische Ally McBeal uit de gelijknamige televisieserie bekend geworden Calista Flockhart (Helena) wist te strikken.

Shakespeare kun je niet verknallen, of je zijn toneelstukken nu in de nabije toekomst of het verre verleden situeert, zijn verzen rapt of zijn hoofdpersonen in travestie laat opdraven. Maar dat moet je je alleen niet voortdurend realiseren als je naar een van zijn verfilmingen zit te kijken. Dan is er toch iets mis.

Hoffman situeerde de midzomernachtsdroom in het Toscane van de late negentiende eeuw, zodat zijn personages onwennig door het betoverde woud kunnen fietsen. Hier laat hij rondom de feestelijkheden voor het aanstaande huwelijk tussen landheer Theseus en zijn schone Hippolyta de verliefde jongeren Hermia, Lysander, Helena en Demetrius om elkaar draaien, kussen en afwijzen en na een magische nacht in de armen van de juiste geliefde vallen. Meer aandacht krijgen de scènes tussen de eenvoudige handwerksman Bottom die door een jaloerse tovertruc van Oberon als een ezel in Titania's bed terechtkomt. Kevin Kline is een van de weinigen die echt met Shakespeares taal uit de voeten kan. Hij kan bovendien al zijn komische talent aanwenden om zijn rol met beurtelings aandoenlijke, arrogante, poëtische en sullige tinten te kleuren.

De rest van de film is degelijk, ziet er kleurrijk en sfeervol uit, en doet een voorzichtige poging om middels special effects de aanwezigheid van het kleine volkje geloofwaardig te maken. Nee, deze parabel over de liefde blijft ijzersterk, ook als je alleen maar de ondertitels leest. Maar de magie, de betoverde bloemen, de zoete verliefde roes, die gaan niet sprankelen. Dan wordt degelijk saai en traag, en de dialogen toneelmatig. En dan is mooi ook alleen maar mooi, zonder alle onderlinge worstelingen om tot een happy end te komen te kunnen voelen.