In: het Ketelhuis, Amsterdam (zo 14u, ma di 17.30u).

Apologie van eerste BOM

Door DANA LINSSEN
Toen sweet Cécile nog sweet sixteen was hadden vrouwen nog gewoon een echtgenoot nodig om kinderen te krijgen. Halverwege de jaren zeventig keerde echter het tij. Nederland maakte kennis met het fenomeen van de Bewust Ongehuwde Moeder, oftewel de veel militant klinkender BOM-vrouw.

Er was weer een feministische golf aan de gang en de samenleving leek nog maakbaar, dus Cécile Jansen, die zichzelf altijd al achter de kinderwagen had gedroomd maar daar geen prins op het witte paard bij had gefantaseerd 'nam een kind'. En een paar jaar later nog een. De vader van haar eersteling gaf ze nog de keus: condoom of verwekken, de natuurlijke vader van haar tweede kind hoorde het, na aandringen van zijn dochter, pas dertien jaar later.

Aangezien Cécile Jansen zichzelf nadrukkelijk als 'de eerste BOM- moeder' profileerde is zij de afgelopen twintig jaar een graag geziene gast geweest in talkshows en radioprogramma's. Jansen zelf was geschoold in inmiddels nogal potsierlijk aandoende slogans als: 'het gezin houdt het kapitalisme in stand' en 'kinderen opvoeden is een soort maatschappelijk werk', waarmee ze haar recht op een bijstandsuitkering verdedigde. We leren haar kennen als een liefdevolle, maar ook nogal zelfzuchtige moeder. Haar dochter omschrijft haar moeders weigering om haar vader van haar bestaan op de hoogte te stellen als 'egoïstisch'. Ze vraagt zich af hoe je het geluk van twee mensen kunt opofferen voor je eigen gemoedsrust.

Sweet Cécile voert Jansen ook als co-scenariste op en dat roept bij de kijker nogal wat vragen op over de taakverdeling tussen regisseuse Jet Homoet en haar hoofdpersoon. Dat de film weinig reflectieve momenten kent is wellicht te wijten aan het feit dat Jansen graag een apologie en knus familieportret voor haar kinderen wilde maken. Maar zelfs op de vraag waarom ze dat wilde (toch spijt of twijfel na al die jaren?) blijft de film het antwoord schuldig. Dat is, zelfs in een tijd waarin documentaires steeds meer de neiging hebben om uiterst persoonlijke exercities te worden, toch wel het minste wat een film moet doen.