In: 10 theaters

Sympathiek, maar onbeholpen regiedebuut

Door RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
Lef, de eerste lange speelfilm van Ron Vermaat, is in veel opzichten een sympathiek project. Het geld ervoor is bijeengesprokkeld in de omgeving van de makers, door de uitgifte van certificaten van duizend gulden. Acteurs en crew hebben - in afwachting van revenuen - in eerste instantie gratis meegewerkt.

Helaas wordt de in deze gang van zaken besloten suggestie - dat Lef een film is die gemaakt móest worden ook al zagen de gebruikelijke geldschieters er op voorhand weinig in - nergens bewaarheid. Camerawerk, acteursregie, montage, muziek zijn alle in orde - wat dat betreft zijn er met no-budget wonderen verricht. Maar de vérgaande onbenulligheid van het verhaal, dat van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt, doet Lef de das om.

We zien twee vrienden - twintigers maar zich gedragend als pubers - die een film willen maken met geld van een rijke tante. Een van hen, de scenarioschrijver, is op een havenkade toevallig getuige van een ruzie tussen een jongen en een meisje, dat hij niet te hulp schiet als zij geslagen wordt. Toevallig heeft dit meisje geposeerd voor een meer dan levensgrote reclameaffiche, die komt te hangen tegenover het raam van de zwoegende scenarioschrijver. Die wordt verliefd (Fellini-citaat).

Toevallig komt het meisje voorbij, en blijft een nachtje slapen. Ze gaat ook mee naar een fotogeniek aan het strand geparkeerde woonwagen waar de scenarioschrijver zijn script hoopt te voltooien - voortdurend zeulend met een eveneens fotogenieke, voorwereldse schrijfmachine. De idylle wordt verstoord door de aankomst van zijn compagnon. Meisje afgepakt, held boos, meisje besluit op een vrachtschip naar Costa Rica te gaan. Op de kade voor vertrek herkent zij de jongen die haar destijds niet geholpen heeft.

Tot zover het eerste uur van Lef, waarin nog enige consistentie bespeurbaar is. Helaas gaat de film dan nog een half uur door met een opeenstapeling van psychologisch onverklaarde, steeds grover ongerijmdheden. Kennelijk is de bedoeling dat de intrige van de gangsterfilm waaraan de beide vrienden werken, de motor wordt achter de intrige van Lef. Maar dat functioneert van geen kant omdat de lijzige zwart-witbeelden uit die andere film de indruk wekken van een nog veel vervelender en geposeerder werk, dan Lef zelf.