Uitgebracht op huurvideo door RCV Home Entertainment.

Sharon Stone: gangstermeid of moeder?

Door HANS BEEREKAMP
Er zijn genoeg redenen waarom de film Gloria van Sidney Lumet uit 1998 een beter lot verdient dan alleen een uitbreng op video, in de eerste week van het nieuwe jaar. Memorabel is bij voorbeeld de laatste (bij)rol van de in september 1999 overleden acteur George C. Scott: als een wijze, milde maar almachtige mafialeider maakt hij in niet meer dan twee of drie scènes grote indruk.

Elke film van regisseur Lumet (1924) is per definitie interessant. Gloria is lang niet zijn beste, maar beter dan heel wat in de Nederlandse bioscoop terechtgekomen misdaadfilms. Ook dit keer excelleert Lumet in zijn portrettering van New-Yorkse locaties en personages, die hij quasi-nonchalant haarscherp typeert, met traditiegetrouw enkele verwijzingen naar de endemische corruptie van de stad.

En het gegeven van de film, een tamelijk getrouwe remake van de gelijknamige film van John Cassavetes uit 1980, blijft erg aardig. Gloria is en was een onverwachte love story tussen een hardgekookte dame met mafiaconnecties en een aan haar zorg toevertrouwd zevenjarig Puerto-Ricaans weesjongetje, dat ze uit de klauwen van zijn belagers moet zien te houden.

Cassavetes' specialiteit was, ook in het relatief toegankelijke Gloria, een losse, schijnbaar geïmproviseerde stijl die de acteurs optimaal tot hun recht laat komen. De film bezorgde Gena Rowlands, mevrouw Cassavetes, in 1980 terecht een Oscarnominatie.

Sharon Stone is een minder excentriek en paradoxaal actrice dan Rowlands, en het dilemma tussen een bestaan als kinderhatende broad en de roeping van adoptiemoeder, komt iets meer uit de lucht vallen dan bij de kettingrokende, van het begin af aan meer breekbare Gloria van Rowlands. Stone doet vooral haar rol uit Casino dunnetjes over en maakt haar entree in de film als een vrouw die na drie jaar de gevangenis verlaat zoals ze die betreden heeft, in een oogverblindende glitterjapon. Binnen vijf minuten heeft Lumet waar hij ons hebben wil: bij de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt Stone expliciet verteld dat ze de staat Florida niet mag verlaten, maar in het volgende beeld zit ze al in het vliegtuig naar New York. Lumet kan ook niet lang zonder die stinkende rotstad, door niemand zo consequent en mooi bezongen als door hem. Immers, Woody Allens Manhattan is een fictieve droomstad, een utopie, de stad die New York wel zou willen zijn, maar Lumet toont ons de echte straten en stegen.