NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND
AMSTERDAM, 22 DEC. Even leek het of Faas Wilkes er in de Arena nog een van zijn befaamde dribbels uit zou gooien. Alsof hij ook eens wilde voelen hoe het is om in een futuristisch stadion te spelen. De 75-jarige geweldenaar uit de jaren vijftig haastte zich onder luide toejuichingen naar de middenstip waar het peloton 'voetballers van de eeuw' al stond te wachten. Wilkes liet de dribbel achterwege, hij was al blij dat hij de overtocht zonder pijn kon afronden.

Wilkes in voetbalbroek, met daaronder de knokige benen met de versleten knieën. De 77-jarige Frans de Munck weer in keeperskleding, De Zwarte Panter, zoals hij werd genoemd, naast de nog goddelijk slanke 51- jarige Jan van Beveren, twee van de beste keepers die het Nederlands voetbal heeft gekend. Johan Cruijff naast Marco van Basten en Faas Wilkes. Alleen Abe Lenstra ontbrak van Nederlands beste viertal van de eeuw.

Hil Lenstra, de weduwe van het in 1985 overleden Friese fenomeen, was er wel. Aan het slot van de 'wedstrijd van de eeuw' nam Johan Cruijff haar bij de arm het veld op, waar ze de beelden van 'het elftal van de eeuw' mocht onthullen. Eerder op de gedenkwaardige avond vroeg Cruijff de aanwezigen een minuut 'Us Abe' te gedenken en wees hij op een stoeltje op de spelersbank waar een oranjeshirt en Abe's voetbalschoenen lagen. De stoel bleef de hele avond leeg.

De Nederlanders van de eeuw en de buitenlanders van de eeuw waren op voorspraak van de voetballer van de eeuw naar Amsterdam gekomen. Van de nog levende helden van weleer was niet iedereen aanwezig. Jan Jongbloed niet, de doelman die op advies van Cruijff tijdens het WK van '74 het Nederlandse doel verdedigde, en Coen Moulijn, toch zeker een legende, evenmin. Cruijff gaf er de voorkeur aan Keizer en Rensenbrink te selecteren. Hij en zijn mede-organisatoren Rijkaard en Krol hadden 'Coentje' nog wel uitgenodigd, maar Moulijn zei "een andere afspraak" te hebben.

Van Beveren en Van der Kuijlen waren wel gekomen. De PSV'ers liepen in 1975 na een conflict met Cruijff boos uit het trainingskamp van Oranje weg en wilden nooit meer met Cruijff samenspelen. Het was mooi ze weer op het veld te zien in het partijtje tegen de buitenlanders met Edström, Lerby, Kindvall, Blankenburg en vele anderen. Mannen die in een laag tempo probeerden hun oude kunstjes te vertonen. Daarbij viel op dat Olsen en Tahamata nog steeds over een snelle dribbel beschikken.

Het was soms leuk, soms aandoenlijk, soms schokkkend om de verschillende generaties weer in voetbalbroekje te zien. Zonder de aanwezigheid van Marco van Basten had de avond toch aanzienlijk minder allure gehad. Nog meer dan in april van dit jaar toen hij op de avond van de magie tot verwondering van velen nog over een fluwelen balbehandeling bleek te beschikken, schitterde hij in de Arena. Met subtiele bewegingen van zijn krakende enkelgewrichten legde hij de bal waar hij hebben wilde. Soms plukte hij de bal weer gevoelvol als een goochelaar uit de lucht. Het tempo van zijn bewegingen was natuurlijk aanzienlijk lager dan in zijn glorietijd. Maar voor wie de 35-jarige Marco zoals gisteren bezig zag, is weer duidelijk dat hij een van de mooiste voetballers op aarde is geweest.

Jammer was dat de jongste generatie, zeg maar het Nederlands team dat in 1988 Europese kampioen werd, in de tweede helft hard ging spelen. Gullit, tegenwoordig publiekstrekker van AFC 5, vond het juist hartverwarmend dat "ze de beuk erin gooiden". Het was meer een gebrek aan respect voor de oudjes. Zoals de huidige bondscoach Rijkaard de nog aalgladde Olsen bij zijn shirt pakte en oude Smolarek op zijn hakken schopte, dat paste niet op zo'n avond.

Het was weer een smet op de reunie. Zoals ook de kwetsuur die Cruijff nota bene op zijn avond moest overkomen. Cruijff kwam op de harde grasmat van de Arena ten val en bezeerde zijn arm. Eerst lukte het hem de pijn met ijs te verlichten. Pas ver na afloop bleek dat hij zijn linkerarm had gebroken.

Met een stijve arm had Cruijff nog deelgenomen aan de ereronde, mèt natuurlijk de veroverde Europese bekers van Feyenoord, Ajax, PSV en Oranje. De Munck en Wilkes lieten zich deze kans niet voorbijgaan en zwaaiden net als vroeger naar hartelust naar het publiek. Want zonder publiek heeft de Zwarte Panter nooit kunnen leven. Uitgeput maar voldaan schuifelden de bejaarde helden het veld af, terug in de anonimiteit.

( a d v e r t e n t i e s )