In: Tropeninstituut Kleine Zaal, do 20.30u.; Concordia Cinema,Breda, za 21u.

Stroef lekenspel over dood van martelares

Door HANS BEEREKAMP
Net als Brechts Mutter Courage, waarnaar onder andere de titel van Coraje verwijst, is de vierde Peruaanse speelfilm van regisseur Alberto Durant een leerstuk. De beste bedoelingen kleven aan deze reconstructie van de laatste maanden uit het leven van Maria Elena Moyano (1958-1992), loco- burgemeester van een woestijnvoorstad van Lima, leidster van de locale zogeheten Vrouwenfederatie en martelares in de strijd tegen de terroristische organisatie Sendero Luminoso (Lichtend Pad). Kort na de laffe moord op Moyano werd de gevreesde stadsguerrillagroep definitief opgerold.

De soms op een documentaire reconstructie, dan weer op een stroef soort lekenspel lijkende film kwam mede tot stand dankzij het aan het International Film Festival Rotterdam gelieerde Hubert Bals Fund. Het best gelukt zijn nog de scènes waarin Moyano, met overtuigend naturel gespeeld door Olenka Cepeda, haar toevlucht zoekt in Spanje en, gesteund door een vrouwelijke Spaanse arts, lezingen houdt voor haar Europese steungroep. Vooral de manier waarop de idealistische volksvrouw geniet van de luxe die een Europees hotel biedt, heeft een realistische toon.

Voor het grootste deel is Coraje opgebouwd uit clichés over de ongewapende strijd tegen een zwaar bewapende terreurgroep. Moyano is een wat plompe, maar slimme idealiste, die er op zeker moment genoeg van heeft zich schuil te houden en de dreigementen van de politieke terroristen met open vizier tegemoet treedt.

Het is jammer dat deze idealistische en waarheidsgetrouwe speelfilm zo weinig verrassing of visueel raffinement aan de dag legt. Zonder de Rotterdamse steun zou de film te klein bevonden zijn voor een roulement in de Nederlandse bioscoop. Nu is het een sympathiek curiosum, een kristalheldere aanklacht, die zijn doel mist.