In: 50 theaters.

Martin Lawrence als boef die boeven vangt

Door HANS BEEREKAMP
De beste grap in Blue Streak, een matige comedy thriller met verrassend groot Amerikaans succes, is tevens het scharnier van de plot. Vlak voordat hij gearresteerd wordt voor de roof van een kostbare blauwe diamant, weet een inbreker (Martin Lawrence) zijn buit te verbergen. Hij plakt de edelsteen met kleefband vast in de luchtkoker van een belendend pand in aanbouw en prent zich het adres goed in. Twee jaar later komt hij uit de gevangenis en hoeft er alleen maar even langs te gaan. Maar wat staat er met grote letters op de voorgevel? Los Angeles Police Department.

Dus moet de dief zich met een gestolen identiteitsbewijs voor een rechercheur uitgeven, want een politiebureau kom je alleen maar binnen met een badge of met handboeien. En dus is hij binnen de kortste keren een succesvol politieman, want hij kent alle kneepjes van het boevenmétier.

Blue Streak wordt volstrekt routineus afgehandeld. In de traditie van het genre waarvoor Lethal Weapon en 48 Hrs. de blauwdruk leverden, wordt de zwarte mooiprater Lawrence in een surveillanceteam gekoppeld aan een timide blanke dienstklopper (Luke Wilson).

Er wordt hartstochtelijk gescheurd met politieauto's, Lawrence komt oude maten tegen die slechts tegen betaling bereid zijn te zwijgen over zijn ware identiteit. De politiechefs ontdekken al snel dat hun nieuwe kampioen-rechercheur in geen enkel dossier voorkomt, maar ook dat gegeven mag de pret niet drukken: hij zal wel een undercoveragent van de FBI zijn, van de CIA of van Internal Affairs. De populariteit van de fysieke capriolen van Martin Lawrence (hij was eerder te zien in onder meer Bad Boys en Life) is een klein raadsel, want zijn verschijning voegt weinig origineels toe aan die van vergelijkbare sterren als Eddie Murphy en Will Smith. Regisseur Les Mayfield (Flubber) zegt Blue Streak ook te bedoelen als hommage aan politiefilms uit de jaren zeventig als The Hot Rock en Cops and Robbers, nu niet bepaald klassiekers. Het enige wat zichtbaar in die richting wijst is een bijrolletje als de documentenvervalser ome Lou van Richard C. Sarafian, een typische regisseur uit die periode. Aaan dat soort subtiliteiten kan de hitstatus van Mayfields kleine film moeilijk geweten worden, dus er moet iets anders aan de hand zijn, dat mij ontgaat.