In: Desmet, Amsterdam; Springhaver, Utrecht; Cinemariënburg, Nijmegen.

Verstilde schoonheid in Vietnam

Door HANS BEEREKAMP
'De eerste in Vietnam opgenomen Amerikaanse speelfilm sinds het einde van de oorlog': nog voor er een meter van gedraaid was, kon het project Three Seasons al gemakkelijk aan de man gebracht worden. De 26-jarige, in Vietnam geboren en als kind van twee naar Amerika geëmigreerde regisseur en scenarioschrijver Tony Bui had evenmin weinig te klagen over aandacht tijdens de première op het Sundance Festival.

Nog opmerkelijker dan de Amerikaans-Vietnamese samenwerking is wellicht de stijl van Three Seasons. Bui, een bewonderaar van Tarkovski, maakte van zijn drie door elkaar verweven verhalen beslist geen film die er uitziet als de buiten de studio's vervaardigde doorsneeproductie uit Amerika. Hij neemt de tijd, zoekt eerder naar associatieve dan naar dramatische effecten, kiest voor een contemplatieve vorm en gebruikte, op Harvey Keitel na, uitsluitende Vietnamese acteurs.

Keitel speelt een oorlogsveteraan, die de hele dag stil zit te roken tegenover een bar in Saigon, in de hoop zijn dochter te ontmoeten. De twee andere verhalen zijn al even simpel: een fietstaxichauffeur wordt verliefd op een luxe prostituee en een lotusplukster zingt een lied voor haar melaatse meester.

Sommige van de beelden in Three Seasons zijn van een grote, verstilde schoonheid, maar ze hangen een beetje in de lucht, omdat Bui de ervaring en de zeggingskracht nog mist om er een consistente, meeslepende film uit op te bouwen. Zijn debuut is een probeerseltje, waar je welwillend en vol verwachting voor de toekomst op zou reageren, als het een eindexamenfilm zou zijn geweest. Voor een speelfilm die de wereld rondreist, als eerste Vietnamees-Amerikaanse productie, is het resultaat te mager. De voornaamste verdienste is dat je bij het kijken voortdurend herinnerd wordt aan de veel sterkere beelden uit Tran Anh- hungs Vietnamees-Franse film Cyclo.