In: 28 theaters. Nederlandse nasynchronisatie in: 110 theaters

Disneyromantiek in Tarzan platgewalst

Door BIANCA STIGTER
Een film van Walt Disney kan wat films van Woody Allen of Fred Astaire ook kunnen: een mens gelukkig maken. In de beste films van Disney en zijn studio zitten momenten waarvan je je verliefd gaat voelen. Bambi op het ijs. Mowgli op de buik van Baloe. De van kleur verschietende jurk van Assepoester. De aristocatjes op de piano.

In Tarzan, de nieuwste tekenfilm van de Disney Studio's, had weer zo'n moment kunnen zitten: Tarzan die over de boomstammen in de jungle surft. Het is niet zo. Tarzan is een film die net zo bombastisch van toon is als het eveneens in de jungle gesitueerde The Lion King. Voor grappen, voor plezier, is hier weinig plaats. De film dendert maar voort, als een videoclip begeleid door de eentonig ronkende muziek van Phil Collins. De karakters die voor een komische noot moeten zorgen, zoals de bange olifant Tantor, wordt niet eens de tijd gegund voor een behoorlijke introductie, zodat hun aanwezigheid tot het einde toe raadselachtig blijft. Disney's Tarzan is een achtbaanrit, geen musical.

De jungle ziet er prachig uit in Tarzan, hoewel je niet echt de tijd krijgt ernaar te kijken. Het landschap is niet zo grafisch als in Mulan of Aladdin, het is zelfs schilderachtiger dan ooit. Dankzij een nieuwe computertechniek die deep canvas wordt genoemd, kan de achtergrond ook met de karakters mee bewegen. Tarzan beweegt zelf ook prachtig, al steekt hij als karikatuur soms hinderlijk af bij het meer realistische oerwoud. Maar nog nooit heeft een mens zo overtuigend als een gorilla gelopen. De tekenaars laten tegelijkertijd zien dat ook Tarzan niet echt als een aap uit de voeten kan. Tarzans armen doen wat die van gorilla's doen, maar zijn knieën steken er tragisch tussenuit. In deze scène wordt het speciaal soort realisme waar tekenfilms toe in staat zijn wel uitgebuit. Het verhaal van Tarzan is op de door Disney bekende wijze van zijn scherpe kantjes ontdaan, met als handicap dat er zonder scherpe kantjes van dat verhaal weinig overblijft. De film maakt daardoor soms een wat lege indruk. De menselijke bewoners van Afrika zijn bijvoorbeeld geheel uit het verhaal geschreven. Voor de taal van de apen is evenmin een elegante oplossing gevonden. Ze praten Engels met elkaar en Tarzan, maar grommen naar de blanken.