In: 39 theaters.

Ranzige thriller over moord op een militaire basis

Door HANS BEEREKAMP
Uit het Amerikaanse succes van The General's Daughter, een op een militaire basis in het diepe Zuiden gesitueerde zompige thriller, zou je kunnen opmaken dat het publiek de verpakking van een film belangrijker vindt dan de inhoud. Voor het scenario, gebaseerd op een bestseller van Nelson DeMille uit 1992, zouden Christopher Bertolini en de gelauwerde veteraan William Goldman zich immers diep moeten schamen. Het verhaal hangt van de onwaarschijnlijkheden en half uitgewerkte subplotjes aan elkaar, en is soms zelfs nauwelijks te volgen.

Op een nacht wordt op het oefenterrein het ontklede lichaam gevonden van een aantrekkelijke vrouwelijke officier, modelmilitair en bovendien de dochter van de generaal die de basis leidt (James Cromwell). Omdat toevallig militair rechercheur John Travolta op de basis aanwezig is, leidt hij het onderzoek, bijgestaan door een eveneens toevallig opduikende andere rechercheur, verkrachtingsexpert Madeleine Stowe. Zij en Travolta moeten elkaar van lang geleden kennen, zo valt op te maken uit dubbelzinnige verwijzingen naar 'Brussel'. Wat is 'Brussel'? Welnu, Brussel is de hoofdstad van België, merkt Travolta op, maar wat dat met hen beiden of met de rest van de film te maken heeft, blijft voor iedereen een raadsel.

De verdachten stapelen zich op in het moordmysterie, vooral nadat het onderzoekersduo in de kelder van het slachtoffer een sm-martelkamer ontdekt, waar ze al die mannelijke verdachten placht te ontvangen.

De ontknoping blijkt een ratjetoe van halfbakken psychologische onzin en hiërarchisch geneuzel over militaire eer, die in een slottitel van een feministisch sausje wordt voorzien, over de achtergestelde positie van vrouwen in het leger. Daarvóór heeft regisseur Simon West wel stevig uitgepakt met expliciete details van seksueel geweld.

West, die zich eerder een effectieve actiefilmer betoonde in Con Air, is een Britse regisseur van clips en commercials. Hij maakt van The General's Daughter een ranzig prakje, om te maskeren dat het eigenlijk helemaal geen actiefilm is, maar een praatfilm die desondanks veel onbesproken laat. De enige Oscarnominatie die The General's Daughter nauwelijks kan ontgaan is voor de muziek van Carter Burwell, die er met geheimzinnig klinkende volksmuziek subliem in slaagt om de film de schijn van allure te verschaffen.