NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Nova liet gisteren nog eens het hek zien van Concentratiekamp Elst waar die 600 vluchtelingen worden opgesloten. Veel tralies en daarboven prikkeldraad. Vluchten kan niet meer. Dat witte metalen hek heb ik al in heel wat nieuwsuitzendingen gezien om te illustreren hoe slecht het met Elst is gesteld. Wat blijkt? Dat hek heeft niets met het vluchtelingenkamp te maken, zei staatssecretaris Cohen gisteren. De kijkers zijn dus al die tijd bedonderd. De vluchtelingen zijn vrij, ook na half twaalf 's nachts. Hen wordt slechts verzocht om zo laat niet uit te gaan en het lijkt me niet de voornaamste zorg van de pas gearriveerde vluchtelingen. In zo'n primitief, tijdelijk tentenkamp zijn ongetwijfeld regels waar ze meer moeite mee hebben. Cohen verwachtte dat het verbod en de emoties snel zouden verdwijnen zodra de dorpsbewoners aan dat kamp gewend zijn. Zo gaat het in de meeste plaatsen.

Inmiddels is de burgemeester die deze opvang ondanks luide protesten binnen een recordtijd van twee weken door zijn gemeenteraad loodste, afgeschilderd als een soort NSB'er. Een avondklok, deed dat niet aan iets denken, vroeg RTL4 indertijd aan hem? Het woord spertijd viel nog net niet. Gisteren vroeg Cees Driehuis over het afbrokkelende draagvlak daar ver beneden voor het hooggestemde beleid waar hij van de televisie met de staatssecretaris vierkant achter stond. Geen alternatief mogelijk. Zou er niet nog meer geld moeten worden besteed door de vluchtelingen verder te spreiden, vroeg hij. Cohen antwoordde daarop dat zijn budget al hoger is dan dat van het hele VN vluchtelingencommissariaat. Je vraagt je dan af of het wel zo efficiënt is besteed, want dat Commissariaat helpt met dat kleinere bedrag een veelvoud aan vluchtelingen. Maar het gaf Driehuis niet te denken. Draagvlak was het onderwerp. Zijn de vluchtelingen niet langer welkom?

Uitzendingen waar de complexiteit en de dilemma's van immigratie en vluchtelingen aan de orde komen, zijn er niet veel. Ik herinner me een Schaduwkabinet van Felix Rottenberg, een recente Rondom Tien (jammer dat dat goede programma pas in januari weer begint) en een serie over een opvangkamp Ter Apel van de EO. Nederland kan maar een kleine rol spelen, want er is veel aan de hand met wereldmigratiestromen. Ik zie er op de televisie weinig van terug behalve goed-fout-kwesties en nauw verholen verwijzingen naar de bange oorlogsjaren. Telkens als ik inzicht meen te zien doorbreken, valt de discussie weer terug in moralistische versimpelingen. Dat krijg je als emotie een steeds belangrijker plaats gaat innemen in het nieuws.

Later op de avond een plechtige bekendmaking van iets wat iedereen allang wist: Yvonne Keuls was de winnaar van de Trouw- publieksprijs voor het populairste boek. Om half twaalf 's nachts, lang nadat het officieel was. Waarom kon dat niet live? Alle spanning was er af. Hanneke Groenteman laat toch ook direct voor de camera de Generale Bankprijs bekend maken?

Als het live is, zijn de kijkers tot alles bereid. Een raket die een half uur staat te wachten op ontbranding, een egaal donkergroen scherm in afwachting van de eerste bommen. Waarom die natuurlijke nieuwsgierigheid niet gebruikt voor de Hoge Zaak van het Lezen. Zo'n uitzending met bekende afloop is dodelijk saai. De interviewtjes zijn leeg en betekenisloos, want de kijker kan zich niet meer inleven in de spanning van de aanwezigen. De drie politici-forumleden, Thom de Graaf, Hedy d'Ancona en Paul Rosenmöller kenden overigens het lezersvolk: Keuls moest het worden. De vrouwelijke fans hadden massaal gereageerd. Vorig jaar werd de Zweedse schrijfster Marianne Frederiksson bekroond maar die eindigde dit jaar in de nominaties. Van de prijs van vorig jaar had ze een veranda laten bouwen, zei ze in een reportage en het zag er prachtig uit met al die groene planten in het licht, daar niet van. Toch had ik beter zelf een boek kunnen pakken.