T I T E L :	Een vrouw van het noorden
R E G I E :	Frans Weisz
M E T :	Johanna ter Steege, Massimo Ghini, Anthony Calf, Alessando Haber

In: Cinecenter, Tuschinski, Amsterdam; Metropole, Den Haag; Movie, Utrecht

Bedeesde passie in overbekende landschappen

Door BIANCA STIGTER
Treinen, koetsen, korsetten en van die met riet beklede picknickbekertjes: al die rijke rekwisieten van de negentiende eeuw in de hoogste kringen zijn aanwezig in Frans Weisz' nieuwe film Een vrouw van het noorden, een Engelstalige Nederlands-Italiaanse coproductie.

Ook het verhaal is klassiek negentiende-eeuws. Het speelt zich af in een kuuroord, waarin de heldin meteen na aankomst flauw valt en al snel haar eer vergooit door zich te verliezen in een fatale liefde. Een vrouw van het noorden houdt zich zo keurig aan de wetten van het genre dat je af en toe denkt dat de film nu toch wel snel in een parodie van Monty Python zal veranderen. Maar Een vrouw van het noorden blijft een serieuze, schroomvallige film. Het verhaal is gebaseerd op een novelle van Couperus, Aan de weg der vreugde, die zich afspeelt in het Italiaanse kuuroord Bagni di Lucci. Daar bezoekt de niet meer zo jonge weduwe Emilie (Johanna ter Steege) de archeologische opgraving van Hugo (Anthony Calf), een assistent van haar echtgenoot. Emilie stemt schoorvoetend in met een huwelijk met de saaie Hugo, maar als die voor zaken op reis moet, bezwijkt ze voor de charmes van Aldo (Massimo Ghini), een Italiaanse legerarts, met wie ze in het dorp een kamer betrekt. Weisz vertelt het verhaal zo ingetogen dat het soms is alsof de film zelf een korset draagt. Alle verwikkelingen en beelden, ook de mooie landschapsopnamen, zijn zo kaalgeslagen bekend. De seksscènes zijn voor een film over passie en hartstocht bedeesd. Zelfs de hagedissen die Aldo bestudeert lijken al eerder in een film te hebben opgetreden. Misschien heeft Weisz het vergeefse van Emilie's poging tot uitbreken uit haar milieu willen aangeven. Ook van zo'n fatale liefde gaan er tenslotte dertien in een dozijn.

Het einde van de film strookt niet met deze lezing. Emilie sterft niet meer aan haar liefde, zoals in de novelle - een twintigste-eeuwse verandering die Emilie's eerdere gedrag niet geloofwaardiger maakt. Maar de actrice die Emilie speelt, wijkt eveneens af van wat je bij Couperus verwacht. De onbeholpen Engelse uitspraak van Johanna ter Steege maakt het moeilijk in haar Emilie een delicate dame te zien. Ter Steeges uitstraling is ook eerder aards dan Haags, meer deerne dan dame.