In: 28 theaters

Klungelige drugskoeriers in Nederlandse actiefilm

Door HANS BEEREKAMP
Omdat er in Nederland nauwelijks een traditie bestaat in het maken van actiefilms, wordt over de weinige uitzonderingen vaak een beetje lacherig gedaan. De gangsterfilm Wildschut (Bobby Eerhart, 1985) werd bijvoorbeeld slecht begrepen, behalve door de toenmalige Tuschinski-directeur en low-budget- producent Menahem Golan. Die was enthousiast, maar zou volgens de legende na de eerste projectie een andere afloop gesuggereerd hebben: "The nigger must die!"

Positiever reageerden Golans collega's bij het Amerikaanse exploitatiefilmconcern TriMark op The Delivery, de eerste lange speelfilm van de dertigjarige Nederlandse producent en regisseur Roel Reiné, die tot nu toe vooral voor televisie werkte (de jeugdserie Fort Alpha, het ook op jongeren mikkende programma Brutale meiden). Op basis van een trailer en enkele scènes, in totaal 12 minuten, kocht TriMark dit voorjaar in Cannes de wereldrechten buiten de Benelux. Nu de zonder enige subsidie vervaardigde Engelstalige Europese roadmovie over drie jonge amateur-drugkoeriers eindelijk klaar is, blijkt het internationale enthousiasme wat voorbarig. The Delivery is een klungelig geschreven en slordig uitgevoerde actiefilm, die het uitgangspunt lijkt te huldigen dat liefhebbers van dit genre elke onwaarschijnlijkheid voor zoete koek slikken, als de explosies maar overtuigen.

Na een zakelijk fiasco hebben Alfred (Fedja van Hut) en zijn Engelse zakenpartner Guy (Freddy Douglas) snel geld nodig. Ze besluiten in opdracht van een manische gangster (Rik Launspach) een forse lading XTC van Amsterdam naar Spanje te vervoeren. Als borg houdt Launspach Alfreds vrouw (Esmée de la Bretonière) vast. Bovendien moeten de koeriers een merkwaardige zigzag-route volgen en zich op afgesproken tijdstippen bij verschillende telefooncellen melden. De in een curieus soort Engels uitgesproken dialogen in The Delivery vertonen, misschien onder de invloed van de soapcultuur, de neiging om alles wat er gebeurt hardop te herhalen, in de trant van: "Als we niet op tijd bij de volgende telefooncel arriveren, dan wordt mijn vrouw in mootjes gehakt." De angst is terecht, zo blijkt wanneer Launspach met een kettingzaag zwaait en vraagt wie van de vastgebonden helden het eerst aan de beurt wil komen.

Dank zij dit soort scènes maakt The Delivery kans uit te groeien tot een cult-hit, die binnen tien jaar zal prijken op menig lijstje van de slechtste films aller tijden. Het is de vraag of je als regisseur-producent blij moet zijn met de status van de Nederlandse Ed Wood. Misschien wel, want zonder een donquichotterig geloof in eigen voortreffelijkheid kan geen enkele B-film-industrie gedijen. Dat de ongesubsidieerde sector in de Nederlandse filmproductie werkelijk toekomstperspectief zou bieden, lijkt na Nachtvlinder en The Delivery - toevallig beide gefotografeerd door Jan van den Nieuwenhuijzen - steeds minder waarschijnlijk.