Leve Hitchcock, Kurosawa en Kiarostami!

Door BIANCA STIGTER
VENETIË, 8 SEPT. De Duitse regisseur Werner Herzog speelt een van de hoofdrollen in julien donkey boy, de nieuwe film van het Amerikaanse enfant terrible Harmony Korine. Herzog houdt als tirannieke vader niet van het harpspel van zijn dochter en de gedichten van zijn zoon: dat is allemaal 'artsy- fartsy'. Herzog prefereert Clint Eastwood als Dirty Harry.

Er zijn meer regisseurs die in Venetië op onorthodoxe wijze een hommage krijgen. Precies een jaar na de dood van Akira Kurosawa ging op het festival Ame Agura (When the Rain Lifts) in première. De film is het debuut van Takashi Koizumi, die 28 jaar lang Kurosawa's assistent was naar een bijna voltooid scenario van de Japanse meester. Ook de rest van de crew en de cast bestaat uit medewerkers van Kurosawa. Ame Agaru, een verhaal over een samoerai, is een aardig test van de auteurtheorie.

De Poolse regisseur Jerzy Stuhr (52) acteerde vroeger in de films van zijn landgenoot Krzysztof Kieslowski en wierp zich na diens dood op als regisseur. Zijn A Week in the Live of a Man is een knap geconstrueerde film waarin elegant en mild morele keuzes in het werk en het leven van een ook door Stuhr gespeelde officier van justitie met elkaar verbonden worden. De aanklager moet zich tegelijkertijd bezighouden met een meisje dat haar baby in een openbare wc achterliet en zijn vrouw die besluit een doof kind toch maar niet te adopteren.

De consistentie van het oeuvre van Alfred Hitchcock wordt zichtbaar gemaakt in The Phoenix Tapes, een geestige compilatie van fragmenten uit Hitchcock-films door de Duitse kunstenaars Matthias Müller en Christoph Girardet. Sleutels, telefoons, handtassen, brieven en moeders, ze lijken op het laatst wel in elke Hitchcock voor te komen. Zo rap achter elkaar gezet geven de korte fragmenten een goed beeld van Hitchcocks economisch gebruik van steeds dezelfde middelen.

Abbas Kiarostami is de enige regisseur die twee maal op het festival is vertegenwoordigd; er draait zowel een film van als over de Iraanse regisseur. Volte sempre, Abbas! (Yours Always, Abbas!) is een korte hommage aan Kiarostami van de Brazilianen Renate de Almeida en Leon Cakoff. Zij filmden in Kiarostami's stijl een door hem geschreven verhaal over een straatmeisje in São Paulo. De Chinese regisseur Zhang Yimou is ook een bewonderaar van Kiarostami. In Not One Less, zijn vierde film in competentie op het Lido, gebruikt Zhang net als Kiarostami gewoon is, uitsluitend niet-professionele acteurs. Not One Less is anders dan Zhangs vorige film, Keep Cool, geen snelle vertelling over de stad, maar een klein, kalm en eerlijk verteld verhaal over het platteland met een formidabele meisjesrol. De dertienjarige stijfkop Wei Minzhi moet een maand lang de onderwijzer vervangen op een armoedige dorpsschool. Als een van haar leerlingen in de stad gaat werken, stelt ze alles in het werk om hem terug te halen. Het verhaal van Kiarostami's The Wind Will Carry Us laat zich niet zo makkelijk na te vertellen. Drie mannen komen aan in een Koerdisch dorp, blijven er een paar dagen en gaan weer weg, is het enige dat vaststaat. Zo terloops mogelijk laat Kiarostami de kijker uitvinden dat de mannen journalisten zijn die op de dood van een oude vrouw wachten om de rituelen tijdens haar begrafenis vast te leggen. Maar de vrouw wil maar niet sterven...

In The Wind... is Kiarostami nog ontoeschietelijker met de plot dan in The Taste of the Cherry. Maar met andere dingen is de regisseur scheutig als altijd. De statische beelden van kale landschappen waarin mensen of voertuigen voor beweging zorgen, de toespraak van een man die eenvoudig zegt dat je van het leven moet genieten, de dingen die de juistheid van die overtuiging laten zien. In The Wind Will Carry Us zitten glansrollen voor een bot, een schildpad en een kom melk.