In: 85 theaters

Julia Roberts als bruid op de vlucht

Door HANS BEEREKAMP
De runaway heiress was een vaak terugkerend personage in Amerikaanse screwball comedies uit de jaren dertig: een welgestelde en goedgebekte dame, die aan de vooravond van een comfortabel huwelijk besloot de benen te nemen en een wild avontuur te beleven met een veelal minder welgestelde, verlegen man, bij voorkeur een verslaggever. Ondanks de krankzinnige scenario's waren de situaties waarin Claudette Colbert of Katharine Hepburn belandden toch altijd herkenbaar.

Runaway Bride, de romantische komedie die de regisseur (Garry Marshall) en de sterren (Julia Roberts en Richard Gere) van de hit Pretty Woman (1990) herenigt,draait de rollen een beetje om. Roberts schrikt vlak voor het altaar terug voor de consequenties van een gedomesticeerd bestaan, maar zij is de Assepoester en Gere, nog steeds journalist, de toevallig passerende prins op het witte paard. Kennelijk zijn verslaggevers in de jaren negentig geen slonzige paria's meer maar succesvolle mediahelden, en mag Roberts wel haar op de tanden hebben, mits ze een eenvoudige ijzerwarenwinkel drijft in de diepste provincie van Maryland. In Runaway Bride wordt het plattelandse Amerika, waar op zaterdagmiddag een barbershopkwartet op het dorpsplein zingt, voorgesteld als een verloren idylle, hervonden door de door de wol geverfde New-Yorkse columnist van USA Today.

Het staat allemaal ver van ons bed: de niets ontziende fixatie van zo'n gemeenschap op het huwelijksritueel als eindbestemming, de dubbelzinnige houding van een kittige meid die zich tot drie keer toe in een andere bruidsjurk hijst om op het laatste moment af te haken, maar ook het honende cynisme van een populistische stukjesschrijver, die de wegloopster schrobbeert over de mannenlevens die ze verwoest heeft met haar wankelmoedigheid.

Zo doet zich het merkwaardige verschijnsel voor dat de alledaagsheid in Runaway Bride moeilijker voorstelbaar is dan de meer exotische omstandigheden in Roberts' grootste hits. Ik kan me eerder verplaatsen in een ster die verliefd wordt op een schutterige boekverkoper (Notting Hill) of een callgirl die zich laat heropvoeden door een miljonair (Pretty Woman) dan in een onafhankelijk denkende en handelende vrouw die serieus overweegt om te trouwen met een bullebak van een sportcoach, en die op het laatste moment inruilt voor een gladde riooljournalist.

Nu werkt regisseur Marshall dit keer niet bepaald mee om van het onwaarschijnlijke scenario toch een charmante film te maken. De pogingen om de lachers op zijn hand te krijgen met karikaturaal vertolkte nevenpersonages en onhandige slapstickmomenten werken volstrekt averechts. Runaway Bride is een prototype van bedachte kunstmatigheid.