In: 29 theaters.

Eddie Murphy zit vredig in het gevang

Door RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
Alle ingrediënten voor een snijdende film over rassendiscriminatie en onrecht zijn voorhanden. Een kleine zwarte zakkenroller (Eddie Murphy) en een saaie bankklerk (Martin Lawrence) worden in 1932 in het racistische Zuiden van de Verenigde Staten opgepakt en veroordeeld voor een moord die ze niet gepleegd hebben. Levenslang krijgen ze, en ze zitten meer dan zestig jaar uit, al die tijd hopend dat er een blanke zal zijn die gratie voor hen regelt. Maar dat gebeurt niet: ze zijn al hoogbejaard voordat ze erin slagen uit de gevangenis te ontsnappen.

Life is echter geen snijdende drama, maar een volstrekt tandenloze komedie met Eddie Murphy, die de film ook heeft gecoproduceerd. De acteur Eddie Murphy redt de film: om hem moet je lachen ook al doet hij niets. Waarom het verhaal van de twee kibbelende vrienden tegen wil en dank is geplaatst in zo'n brisante historische- en sociale context blijft volstrekt onduidelijk. Ook met het suggereren van het verstrijken van zestig jaar heeft de productie trouwens grote moeite. Gelukkig beschikken de Universal-studios over een uitstekende grimeerafdeling, wat Murphy de kans biedt op een prachtige act als oude neger.

Toch blijft het een vreemd gezicht: aan de lopende band wordt in het scenario conflictstof aangedragen, die dan nergens op uit draait. De sadistische, blanke kampcommandant blijkt met de jaren toch eigenlijk meer een Joris Goedbloed, die ook maar de rol speelt die de wereld hem heeft toebedeeld. De twee vrienden maken zich aanvankelijk zorgen om hun plaats in de seksuele hiërarchie van de groep gevangenen, maar na wat flauwe grappen over dit onderwerp verdwijnt het bijna geheel. Alleen is er nog een gevangene die zelfmoord pleegt, omdat zijn straf erop zit en hij niet zonder zijn medegevangene-beminde wil leven. Maar ook dit tragisch accent vermag het vredig kabbelend beekje van de handeling niet te verstoren. Heeft een der zwarte gevangenen de dochter van de gevangenisdirecteur zwanger gemaakt? Alle gestraften verklaren dat zij de vader zijn, zodat het niet tot represailles kan komen. Grappig. Opmerkelijk is ook dat zestig jaar gevangenisbestaan met dwangarbeid voorbij gaan, zonder dat er in de film ook maar één scheldwoord wordt vernomen. Je gaat er bijna naar verlangen dat er iemand eens flink zal vloeken. Maar nee hoor: zelfs als de twee vrienden aan een marteling worden onderworpen - ze moeten 24 uur wankelend op een krat lege flessen staan - staan ze nog gezellig te praten.

De gemiddelde talkshow van Oprah Winfrey bevat meer controversieels dan deze film. Wat is dat toch in Hollywood dat alles - of het nu onrecht, geschiedenis, seks of geweld is - van zijn betekenis kan worden ontdaan en gladgestreken tot een flauwe film voor alle gezindten? En wat een verspilling dat een geniaal acteur als Murphy zijn kunst vertoont in zo'n vacuüm.