In: 50 theaters

Hedonisme is gewoon geworden

Door HANS BEEREKAMP
In 1968 zorgde Norman Jewisons filmhit The Thomas Crown Affair voor guilty pleasure. Wie even iets anders wilde dan maatschappelijk engagement, kon zijn hart ophalen aan dit lichtgewichtamusement, dat kosten noch moeite spaarde om de levensstijl van de machtigen en rijken breed uit te meten, in duizelingwekkende split screen-montage. De allerrijkste man van de wereld (Steve McQueen) beraamde uit verveling een ingenieuze bankoverval, en werd achtervolgd door de al even elegante en intelligente Faye Dunaway, premiejaagster voor de verzekering. Een sexy spelletje schaak en de met een Oscar bekroonde titelsong van Michel Legrand The Windmills of Your Mind waren de sleutelfactoren in de marketing.

Een remake van The Thomas Crown Affair, om Bondacteur Pierce Brosnan even van de straat te houden, leek op papier een weinig opwindende gedachte. Onder regie van de inventieve en intelligente actiefilmspecialist John McTiernan (Die Hard) blijkt het resultaat echter mee te vallen. Juist omdat de tijdgeest is veranderd, hoeft het publiek zich niet meer te vergapen aan glossy trucages. De nieuwe Thomas Crown (Brosnan) is bijna een realistisch personage geworden: geen telg uit een puissant rijk Bostons geslacht, maar een self-made tycoon, die uit de sloppen van Glasgow wist te ontsnappendankzij een boksbeurs voor Oxford.

Modern is ook de typering van het karakter van Crown door hem te laten praten tegen zijn psychiater (grapje: het is Faye Dunaway). Als ze zijn mondhoeken naar boven ziet krullen, weet ze dat hij eindelijk een tegenstander van zijn eigen formaat is tegengekomen. De keuze voor Rene Russo, het voormalige topmodel dat tot nu toe in haar filmrollen weinig glamour mocht vertonen, als Brosnans tegenspeelster is zeer goed: ze is slim, mooi en 45, een feit dat gelukkig niet verdoezeld wordt.

Ook de scenariovondst om de bankoverval te veranderen in de diefstal uit het Metropolitan Museum van een beroemd schilderij van Monet, is geslaagd. Het maakt de uitdaging groter, zowel de techniek van de roof als de onmogelijkheid om ooit anders te genieten van de buit dan door er thuis naar te kijken.

Het hedonisme van Crown is niet meer zo vreemd en exotisch als dat in 1968 het geval was. We kijken niet meer heel raar aan tegen een multimiljonair die zijn geliefde in een eigen vliegtuig meetroont naar Martinique. Op de Antillen komt iedereen wel eens, al is het dan misschien niet in een imposante eenzame villa op de top van een berg.

Schaken doen de twee aan elkaar gewaagde alleenstaande arrivés ook in de remake, maar dit keer in overdrachtelijke zin. Natuurlijk worden jager en prooi verliefd, maar de vraag is vooral of ze elkaar kunnen vertrouwen. De kwestie van diefstal en verzekering is feitelijk slechts een metafoor van de onderliggende vraag of sterke, onafhankelijke karakters zich wel aan elkaar kunnen uitleveren.

Net als in de Die Hard-serie legt regisseur McTiernan onder de aantrekkelijke en opwindende buitenkant een andere, psychologisch interessante laag. Wie alleen maar entertainment zoekt in de bioscoop hoeft zich daar niet eens aan te storen, zo slim zit The Thomas Crown Affair in elkaar.