In: Filmmuseum, Amsterdam, zo 8; Haags Filmhuis, di 10; Filmhuis, Maastricht, za 21.

Bowie en Deneuve voor eeuwig jong

Door DANA LINSSEN
Zelfs met haar kin druipend van het bloed, even gulzig als een kind dat van de taart heeft gesnoept, maar koeler, behoudt Catherine Deneuve haar waardigheid. Haar tragische waardigheid zo blijkt in vampierfilm The Hunger (1983), het regiedebuut van Ridley 'Alien' Scotts jongere broertje Tony. Ze is mooi, maar haar schoonheid is niet echt, want Deneuve speelt in deze film een oeroude vampier die alleen maar jong kan blijven bij de gratie van vers bloed om zich aan te laven en verzadigen. Ook haar geliefden verouderen na een paar honderd jaar, verzinken in een comateuze slaap en dan is ze weer alleen. Het romantische 'forever and ever' uit Romeo and Juliet dat zij elkaar eeuwenlang toefluisterden, krijgt iets wrangs.

In The Hunger gaat Deneuve met David Bowie, de ster die wat betreft afstandelijke aantrekkingskracht gerust haar mannelijke tegenhanger kan worden genoemd. Beiden onaanraakbare iconen van de populaire cultuur, beiden in een eigenaardige wederzijdse afhankelijkheidsrelatie met hun publiek. Want waar zij hun fans nodig hebben om aan de top te blijven, hebben hun bewonderaars hen nodig om zich te verlustigen aan iets wat ze zelf niet hebben: het eeuwige leven op het witte doek. Wat dat betreft zijn hun rollen exemplarisch. Bowie gaat zo goed als dood, want van de kameleontische zanger-acteur weten we dat hij het vermogen heeft om zich te transformeren tot talloze alter ego's, van Ziggy Stardust tot Alladin Sane. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Deneuve echter zal nooit worden verlost, na Bowie legt zij het aan met een kittige Susan Sarandon, een arts die onderzoek doet naar de verouderingsziekte Progeria. Zij blijft een slaaf van haar bestaan. Forever and ever.

Seks, dood, leven en lust, het eeuwige eenzame leven van de ster; het getuigt wel van zelfspot dat Deneuve de onderliggende metaforen van The Hunger aan de oppervlakte durfde te krijgen. Want al is de film plottechnisch niet helemaal consistent, hij is dankzij de aanwezigheid van Bowie en Deneuve stijlvol en suggestief. Alleen al de angstaanjagende videoclipachtige openingssequentie waarin ze afdalen in de gothic scene van begin jaren tachtig op zoek naar nieuwe slachtoffers, heb ik dankzij de videorecorder wel tien keer bekeken. En nog krijg ik kippenvel van de dramatische profetie van Bauhaus-voorman Peter Murphy die kreunt, klaagt, krijst: 'Bela Lugosi's dead'.