T I T E L :	Next Stop Wonderland
R E G I E :	Brad Anderson
M E T :	Hope Davis, Alan Gelfant, Philip Seymour Hoffman, Victor Argo, José Zuniga, Cara Buono, Holland Taylor, Jason Lewis

In: Cinecenter, Amsterdam; Springhaver 2, Utrecht

Sympathiek en triviaal

Door HANS BEEREKAMP
Romantische komedies waarin wanhopig naar de ware liefde zoekende twintigers en dertigers de voor hen bestemde partner door een aaneenschakeling van misverstanden steeds net mislopen, mogen zich de laatste tijd in enige populariteit verheugen.

In het rijtje You've Got Mail, Sliding Doors en Notting Hill onderscheidt Next Stop Wonderland zich vooral door bescheidenheid. De tweede speelfilm van regisseur Brad Anderson, gelanceerd op het Sundance-festival van 1998, is een kleinschalige low- budgetproductie met enkele aardige elementen: de eigen sfeer van een nog niet geheel filmisch uitgemolken stad (Boston), het gebruik van bossanovamuziek als licht en zwoel Leitmotiv en deels geïmproviseerde, dus relatief realistisch klinkende dialogen. Aan de negatieve kant van de balans staan een flagrant gebrek aan originaliteit van het scenario en een krampachtig aandoende schattigheid van de personages. De vrouw en de man (Hope Davis als nachtzuster en Alan Gelfant als loodgieter die zeebioloog wil worden), slechts in de slotscènes samen in beeld, hebben het woord 'sympathiek' met koeienletters op hun voorhoofd geschreven staan. Je wordt ongeduldig van de scenarioverwikkelingen die ervoor moeten zorgen dat ze elkaar helaas steeds maar niet ontmoeten, terwijl je vanaf het allereerste begin weet dat het daar op uit moet draaien. De gezichten van deze onbewuste geliefden willen maar niet in mijn herinnering blijven, in tegenstelling tot die van de slechtere mensen, die Anderson gelukkig ook in zijn film heeft gestopt. Aardig is bij voorbeeld de stoet van onmogelijke mannen (seksisten, leugenaars, opscheppers, neuroten) die de vrouw, steevast op dezelfde barkruk, de revue laat passeren, nadat haar moeder buiten haar medeweten een contactadvertentie heeft gezet. En ook de vriend die haar in de eerste scènes van de film gedumpt heeft, een botte politieke activist met pluisbaard en een kat die Fidel heet (Philip Seymour Hoffman), bijft langer hangen dan de echte hoofdrollen.

De naar believen als poëtisch of komisch op te vatten verwikkelingen in het Bostonse zeeaquarium (metrohalte Wonderland) met een ballonvis en piranha's kunnen me ook gestolen worden. Voor het overgrote deel is Next Stop Wonderland van een stuitende onbetekenendheid. Realistisch dus, soms goed voor een glimlach van herkenning, maar niet the stuff that dreams are made of. Wonderland is voor deze Alice een onbereikbaar station.