Kathleen Turner

Door BIANCA STIGTER
In een serie profielen van hedendaagse filmsterren deze week Kathleen Turner, die in de jaren tachtig vaak mooie gevaarlijke vrouwen speelde en nu een gemene geleerde is in 'Baby Geniuses'.

Lang, heel lang geleden, in 1981, debuteerde de Amerikaanse actrice Kathleen Turner in Body Heat. Ze was toen 26, en had al gespeeld in de soapserie The Doctors. Turner was na Body Heat meteen een ster. De film, ook het debuut van regisseur Lawrence Kasdan, was een hommage aan de film noir van de jaren veertig en Turner was de nieuwe femme fatale, die dankzij de soepelere censuurwetten meer seks kon laten zien dan voorgangers als Barbara Stanwyck of Rita Hayworth. Drie jaar later speelde Turner in Ken Russels Crimes of Passion een vrouw die overdag als modeontwerpster de kost verdient en 's nachts als hoer die gewillig elke mannelijke fantasie gestalte geeft. Net als Hanna Schygulla acteerde Turner niet alleen met haar boven- maar ook met haar onderlijf. Turner speelde ook met haar stem; in 1988 was zij de bron van het zwoele geluid van superseksbom Jessica in Robert Zemeckis' tekenfilmfeest Who Framed Roger Rabbit. Turner heeft zelf vaak gezegd dat ze niet wist wat nu precies voor haar sex-appeal verantwoordelijk was. Ze had 'het' gewoon. Haar beroemdste uitspraak: 'There are nights when I have power, when if a man doesn't look at me, it's because he's gay.'

Diplomatendochter Turner (Springfield, 19 juni 1954) is een blondje dat nooit lang onschuldig blijft. Haar blonde krullen, grote blauwe ogen, wipneusje en lange ledematen worden bestuurd door een scherpe geest met een voorliefde voor komedies. In 1984 speelde Turner in de op Indiana Jones geïnspireerde komedie Romancing the Stone een schrijfster van romannetjes die haar mannetje staat als ze in een van haar eigen avonturen terecht komt. In John Hustons Prizzi's honor (1985) was ze de engel op wie mafioso Jack Nicholson verliefd wordt, om pas later te ontdekken dat zij een huurmoordenaar is. In Peggy Sue Got Married (1986) van Francis Ford Coppola mocht Turner, inmiddels 32, het lichaam van een tiener spelen en de hersens van een vrouw van 42. Peggy Sue kreeg de kans om terug naar haar jeugd in de jaren vijftig te reizen. De vrijscène in de auto, waarin haar toekomstige echtgenoot geschokt is omdat Peggy Sue 'alles' wil doen, is een knipoog naar de ster die haar speelt. Turners uiterlijk is in de traditionele opvatting nooit in overeenstemming met haar innerlijk.

De jaren negentig zijn voor Turner minder goed geweest dan de jaren tachtig. In 1991 had ze moeten schitteren in V.I Warshawski, een verfilming van een boek van Sara Paretsky over een vrouw die nu eens niet de femme fatale maar de private eye speelt. De film flopte. Pas in 1994 had Turner weer een bescheiden hit. De actrice, inmiddels 40, speelde toen een brave huisvrouw die in het geheim een seriemoordenaar is in John Waters' Serial Mom. Veel interessante rollen heeft ze daarna niet meer gespeeld, want zulke rollen zijn schaars. Turner is tegenwoordig vaker te zien op het toneel dan in de bioscoop, waar ze genoegen neemt met een gemene geleerde in Baby Geniuses, of een kwaaie fee in A Simple Wish. Oudere vrouwen zijn niet gevaarlijk, ze zijn slecht. 1981 moet voor Kathleen Turner echt heel lang geleden lijken.

Meer sterren