Uitgebracht op koopvideo door RCV Sell Thru Entertainment

Tarantino steelt en betaalt weer terug

Door HANS BEEREKAMP
Toen Quentin Tarantino met zijn eerste lange film Reservoir Dogs in 1992 langs de festivals reisde, kwam hij steeds een korte film tegen, geschreven en geregisseerd door een zekere Reb Braddock uit Florida, getiteld Curdled. In die film van twintig minuten werkt een aantrekkelijke, door moordgruwelen geobsedeerde jonge vrouw (Angela Jones) voor een schoonmaakbedrijf in Miami, Post-Forensic Cleaning Service, dat zich specialiseert in het opruimen van met geronnen bloed besmeurde misdaadlocaties.

Tarantino 'leende' dit idee voor het personage van Harvey Keitel als The Wolf in Pulp Fiction (1994) en zou, zo wil het verhaal, Braddock 'beloond' hebben met de belofte hem te helpen Curdled uit te bouwen tot een lange speelfilm. Dezelfde Angela Jones is weer de schoonmaakster in de door Quentin Tarantino's eigen productiefirma A Band Apart geproduceerde Curdled, dat wil zeggen de lange versie uit 1996. Aan het hier en daar kunstmatig opgerekte scenario valt de ontstaansgeschiedenis van Braddocks eerste lange film af te lezen, maar het is een alleraardigst debuut, met meer tarantineske trekjes. Zo tracteert seriemoordenaar William Baldwin, bijgenaamd 'de blauw-bloed-killer', zijn uit de hoogste kringen gerecruteerde vrouwelijke slachtoffers op monologen over de geneugten van het goede leven in Europa, alvorens ze te onthoofden. Curdled bevat talloze originele beeldcomposities, absurde invallen en een door Joseph Julián González gecomponeerde, opvallende soundtrack van opgewekte mambo's en andere Cubaanse muziek, ter begeleiding van de niet kinderachtig gefilmde slachtpartijen. Het hoogtepunt vormt een door Angela Jones ter plekke nagespeelde moord, die bijna onopgemerkt verandert in een dans. Het scenario wil dat zij als kind in Columbia een moordslachtoffer heeft gezien en sindsdien aan de televisie gekluisterd is om, kauwgombellen blazend, naar horrorfilms te kijken. 'Ben je een gorehound (adequaat Nederlands ondertiteld als 'bloedtoerist')?', vraagt de directeur van het schoonmaakbedrijf aan de sollicitante. Ze ontkent, maar wij weten beter. Aan het slot van Curdled wordt eindelijk de vraag beantwoord, die haar al twintig jaar bezighoudt: kan een hoofd nog praten, nadat het van de romp is gescheiden en wat zegt het dan? Te excentriek en te goor voor de bioscoop, is Curdled een aanwinst voor elke cultvideotheek.