In: Filmmuseum, Amsterdam; Haags Filmhuis.

Ouderwetse Franse film

Door DANA LINSSEN
In alle artikelen die er zijn verschenen naar aanleiding van het retrospectief op de films met Catherine Deneuve dat deze zomer in het Filmmuseum in Amsterdam en in het Hagas Filmhuis is te zien, kan maar niet nagelaten worden te beklemtonen dat ze niet alleen zo mooi is, maar ook zo'n arbeidzaam leven leidt. Ze maakt nog steeds films, is de weinig vleiende en steeds een beetje verbaasde conclusie, alsof ze al honderdtien jaar oud is en alsof je dan geen films meer zou mogen maken. Dat het ons verbaast dat Deneuve 'nog steeds' acteert, komt natuurlijk omdat het merendeel van de producties waarin zij na pakweg 1980 optreedt de Nederlandse bioscopen niet meer bereikt. Place Vendôme is zo'n film, ze kreeg er vorig jaar in Venetië een prijs voor en nu hij ondanks dat retrospectief nogal onbezonnen in Nederland wordt uitgebracht, laat zich alleen maar vermoeden waarom het merendeel van de hedendaagse films met Catherine Deneuve nooit over de Franse grenzen komt.

Place Vendôme is een ouderwetse Franse film over mensen op middelbare leeftijd met problemen die mensen op middelbare leeftijd schijnen te hebben. Hun leven is voorbij, ze zoeken een jongere minnares om hun sterfelijkheid te bedriegen of ze zuigen hun wangen en taille naar binnen om er een paar pondjes af te liegen. Dat alles zich in de wereld van de internationale juwelenhandel afspeelt, met z'n schandaaltjes en zwendeltjes, maar ook met de glinstergouden betovering van de diamanten, moet aan Place Vendôme een zeker cachet meegeven. Deneuve is Marianne Malivert, de drankzuchtige en ongelukkige echtgenote van Vincent Malivert, een van de vooraanstaandste juweliers aan het Parijse Place Vendôme. In haar jonge jaren was zij zelf een succesvolle handelaar in edelstenen, maar nadat zij in zaken en de liefde bedrogen werd door de flamboyante charlatan Battistelli (Jacques Dutronc) keerde zij het leven de rug toe en verdronk haar dagen in vergetelheid.

Misschien is de rol van Deneuve het soort rol waar gerijpte actrices van dromen: eindelijk mogen ze mooi zijn omdat ze door het leven zijn getekend en blijft de blik van de toeschouwer niet alleen bij hun buitenkant hangen. Maar ik kom er maar niet achter wat zij als actrice nou doet, behalve haar nu ouder geworden gezicht op het spel zetten. En het moet gezegd, een beetje afgeleefd ziet ze er beslist beter uit.